Günün en güzel saatleriydi. Ne Güneş kavuruyor ne de rüzgar etrafı dağıtıyordu... Çocuk sesleri yükseliyordu mor salkımlarla dolu bir bahçeden... Kuşlar cıvıldıyor, kelebekler oradan oraya konuyordu... Bir adam onları izliyordu eski bir evin önünde, yanında küçük bir kızla...
"Oyakata-sama..." dedi küçük bir kız sesi.
"Sizce ben... Cennete gider miyim..?"
Küçük kız bir süre sorusuna yanıt alamadı. Yanındaki adam yalnızca karşıya bakıyor; omzuna kadar uzanan düz saçları, yüzünü görmesini engelliyordu. Gülümsüyor muydu acaba? Yoksa böyle bir soru sorduğu için kızgın mıydı ona? Anlayamıyordu...
"Sanırım," diye devam etti küçük kız. Umutsuzca başını eğdi.
"Sanırım asla cennete gidemeyeceğim..."
🥀
Gecenin bir yarısı birisi, üzerindeki bütün battaniyeleri atarak yatağında doğruldu. Nefes nefeseydi. Ter içindeydi. Uzun koyu saçları dağılmıştı. Zifiri karanlığın içinde nerede olduğunu anlamaya çalışıyordu. Küçük bir odada olmalıydı. Bir yer yatağında yatıyordu. Baykuş ve gece böceklerinin sesleri duyuluyordu açık pencereden. Nefesini düzenlemeye çalışırken az önce ne gördüğünü anlamaya çalışıyordu. Ne görmüştü de bu şekilde uykusundan uyanmıştı? Hatırlayamıyordu. Sanki bir anda olanları unutmuş gibiydi. Ne yapacağını bilemez halde etrafına bakındı. Kulakları çınlıyordu. Yanı başındaki ilaç paketi ve bir bardak su dikkatini çekti. Paketin üzerinde bir şeyler yazıyordu ama karanlıkta okuyamıyordu. Titreyen elleriyle su bardağını aldı ve yavaşça içti. Bardağı koyarken oldukça dikkat etti ses çıkarmamak için. Etraf oldukça sessizdi. Sanki gece hayvanları dışında bütün canlılar yok olmuş, yalnızca kendisi kalmıştı. Dövülmüş gibi ağrıyan bedenini zorlayarak ayağa kalktı ve pencereye yöneldi. Sıcak bir rüzgar saçlarını savurdu. Dolunay parlamaya çalışıyordu bulutların arasından. Aşağıda uçsuz bucaksız bir orman vardı.
Bir orman... Sadece bir orman...
🥀
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
