yargılama!

103 15 31
                                    

Bazen insan ilk anda gördüğü kişiyi bakışlarıyla,zihiniyle ve düşünceleriyle yargılar. Bazen saçının rengini, bazen dış görünüşünü kimi zaman ise yaptığı haraketleri hiç düşünmeden yargılamaya başlar.   tıpkı ben küçükken sırf yemek yemeyi çok  seviyorum diye beni aralarına almayan çocuklar gibi... sırf ben onlardan biraz daha kiloluyum diye  benimle top oynamıyorlardı. hep bir kusur aradım kendimde, o yaşımda hiç dışarı çıkmak istemedim hep evde hapis kaldım benimle dalga geçmelerine katlanamıyordum.çocukluğum hep evde hayal kurmak,çizgi film izlemek ve asla yemek yememeye direnmekle geçti.çünkü yemek yersem benimle dalga geçerlerdi,demekki yemek yemek kötü bişeydi.. zamanla büyürken kusursuz olmaya çalıştım.  birgün birini yanlışlıkla olsa dahi yargılamaktan hep korktum ve kaçtım. ve ben az önce bir kadını yargıladım... siz siz olun benim ve benimle dalga geçen,çocukluğumu mahveden çocukların düştüğü hataya düşmeyin. çünkü birini yargılamak toplum tarafından dışlanmaktır. ve biri yargılamak o kişiyi intihara bile sürükleyebilir...                                                                         

Bu siktiğiminin koca istanbulunda nerden karşıma çıkıcak ki? Diye geçirdi içinden. ve birkere daha karşılaşmaları için allaha dua etti içinden. çünkü özür  dileyecekti...                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  |Barın arslanoğlu|                                                                                                                                                                                                                                                                                             önce                                                                                                                                                              masamın üstünü toparlayıp önemli evrakları sadece benim bildiğim gizli kasaya koyup kilitledim. saatime baktıktan sonra hızlıca siyah kabanımı ve arabanın anahtarlarını  alıp odamdan çıktım.zira yetişmem gereken önemli,bir okadar da sıkıcı bir toplantım vardı.                                                                                                                                                                                                                hızlıca yürümeye devam ederken  "barın bey!" asistanım sinemin sesiyle duraksadım.

 ona doğru dönüp "efendim sinem? acelem var " Dedim yorgun bir yüz ifadesiyle. eminim yorgunluğum yüzümden okunuyordu. son zamanlarda önemli birkaç evrak için şirkette sabahlamak zorunda kalmıştım.                                 

"Atmanız gereken önemli imzalar var" diyip elime kalem ve birkaç dosya  verdi.                                                                                                                                                                                                                                 Acaba şu sikik şirket işlerini bırakıp yurt dışına mı kaçsan be barın? diye geçirdim içimden.                                                                                                                                                                                              Verdiği kağıtları imzalayıp hızlı adımlarla  çıktım kapıdan. kaldırımın kenarında duran mat siyah jeep'ime bindim. Gerçi bu yavruya jeep demek ayıp olurdu. 

Yargılama Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin