Liar • Taennie ✓

≈21≈

Müzik sınıfımız üst kata taşındığı için Yoongi ve ben, Bayan Park'ın isteği üzerine ona yardım ediyor, eşyaları kutulara koyup asansörle üst kata çıkarıyorduk.

Kutuları taşırken koridorun ucundan buraya doğru gelen Taehyung şaşırmama neden olmuştu fakat onun da gözleri beni bulduğunda şaşırdığını belli etmişti, benim burada olduğumu bilmiyor olmalıydı.

Bize doğru geldiğinde sormama gerek kalmadan "Bayan Park, yardım etmemi istedi," dedi. "Rahatsız olacaksan gidebilirim."

Nedensiz bir şekilde yanımda kalmasını istiyordum. Kafamı iki yana sallayıp "Hayır," dedim, elimden geldiğince soğuk olmaya çalışarak. "Kalıp yardım et. Ne kadar çabuk biterse o kadar iyi."

Kafasını sallayıp kutulardan birine uzandığımda Yoongi ve Tae'nin bir yandan işleriyle ilgilenirken bir yandan birbirlerine sinirli bakışlar attığını görüp "İşinize bakın," dedim. "İkiniz de."

Bakışlarını birbirlerinin üzerinden çektiklerinde kutuyu aldım ve asansöre ilerledim. Yoongi'de içeriden ona seslenilmesiyle müzik odasına gitti.

Asansöre ilerlerken elindeki kutuyla arkamdan gelen Taehyung'u fark ettim. Beni rahatsız etmemek için arkamdan ilerliyordu.

Asansörün düğmesine basıp bir süre beklediğimde Taehyung'un benden biraz uzak durduğunu ve ben ona baktığımda bakışlarını utançla kaçırdığını gördüm.

Bir şey söylemeden önüme döndüğümde asansörün kapıları açıldı ve ikimizde içeri girdik.

Çıkacağımız kata bastığımda Taehyung'da tam arkamda durdu.

Asansörle yukarı çıkıyorduk ki üçüncü kata çıkarken asansör bir anda durdu ve ışık gitti.

Korkuyla elimdeki kutuyu sıkarken "Taehyung," dedim. "Neler oluyor?"
Elindeki kutuları yere bırakıp "Bilmiyorum, Jennie," dedi. "Sanırım bozuldu."

Dedikleri korkmama sebep olurken derin derin nefesler almaya başladım. Elimdeki kutuları titreyen ellerimle tutmak güç geldiğinden onları yere bırakıp asansörün kapısına ilerledim ve birkaç kere vurup "Yardım edin!" diye bağırdım. "Açın kapıyı! Burada kaldık!"

Işık da olmadığından iyice korkmaya başlamıştım ve nefes alamıyor gibiydim. Panikle ellerim yakama gittiğinde "Taehyung," dedim. "Bir şeyler yap, nefes alamıyorum."

Nefes almak iyice güç gelirken Taehyung'un bir eli koluma uzandı ve "Sakin olmaya çalış, Jennie," dedi. "Buradan çıkacağız, tamam mı? Derin nefes al."

Söylediklerini zar zor duyuyordum. Kulaklarım uğulduyor, nefes alamıyordum sanki. "İ-ilaç," dedim zar zor. "İlacımı kullanmam gerekiyor."

Daha fazla dayanamayarak yere doğru çöktüğümde "Jennie!" diyerek belimi tuttu ve beni kendine çekerek yere oturdu Taehyung.

Panikle eli taktığı küçük çantaya giderken ön gözünden bir astım ilacı çıkardı ve bana uzatıp ilacı kullanmama yardım etti.

Nefeslerin düzene girmeye başlarken "Sakin ol, güzelim. Yanındayım, geçecek sadece sakin ol," dedi Taehyung. Sesi içimi rahatlattığından onu susturmadım, bir şey söylemedim. Sadece ellerinin arasında kaldım.

Sormak istemesem de merakıma yenik düşüp "Taehyung," dedim. Elleri beni rahatlatmak saçlarımı okşarken "Efendim, Jennie," dedi.

"S-sen neden astım ilacı taşıyorsun? Yani yanlış anlama sadece mera-," diyecekken lafımı böldü. "Yanlış anlamıyorum," dedi. "Merak etme."

Kafamı salladım. "İlaç senin için," dedi, hiç beklemediğim bir şekilde. "Sana bundan sonra hep yanında olacağımı söylemiştim, değil mi?"

"E-evet," dedim. "Söylemiştin."

Kafasını aşağı yukarı salladı. "Ciddiydim, Jennie," dedi. "Bana inanmiyor olabilirsin, ama ben gerçekten pişmanım. O aptal güne geri dönüp o sikik iddiaya girmemiş olmak için Tanrı'ya çok dua ettim. Bunu sadece hata diyerek hafifleştirmiyorum, bu yaptığım iğrençlikti ve şimdi o kadar berbat hissediyorum ki  senden özür dilemek için bile yüzüne bakamıyorum."

Söyledikleri beni şaşırtmakla kalmayıp mutlu etmişti, ancak ona bu kadar çabuk yumuşayamazdım, istesem de yapamazdım çünkü onu ben affetsem, yaktığı geçmişim affetmezdi.

Kim Taehyung'un pişman olduğuna bugün ilk kez gerçekten inanmıştım ancak yaptığı beni öyle derinden etkilemişti ki ona kızdığımda bile onun tarafında olan kalbim, bu kez aklımla bir olup onu affetmemi engelliyordu.