Hep kaybettik..
Aşkta , savaşta , dostlukta
Yolun başında ilerlerken kaybettik.
Düştüğüm bu bataklıktan yürüyerek çıkmayı her çıktığımda elinden tutmayı istedim. Ama hep kaybettik.
Kazanırsam birdaha düşmem sandım. Hep dimdik dururum yıkılmam dedim. Ama her gülüşünde tekrar , tekrar düştüm o bataklığa. Sevgiye muhtaç bir adama dönüştüm. Yolun sonunu göremeyen kör birine. Neydi bizi insan yapan? Neydi bizi sevgiye inandıran? Varsaydığımız hayallerimizmiydi. Yoksa gecesine hayalini kurup sabahına pişman olduğumuz hayallerimizmi. Hep büyümek istedim. Büyüyüp koca bir adam olmak istedim. Şimdi küçükken istediğim o adamı oldum ama hayal ettiğim gibi bir hayatım olmadan oldum. Anlaşılması zor olan bu şehirmiydi hayallerime mani olan, yoksa kader mi? Sessizliğime boğulduğum geceler mi beni yorgunluğa sürükleyen... Seni kaldıran bir dostun varsa sakinleşir hislerin , duyguların. Yoksa sessizliğe kapılır insan, bomboş kuyunun içinde boğulur...
Büyüdükçe artar insanın yarası ama bu sefer ki daha çok acıtır kalbi. Özgür bırakır düşünceyi...
Yüreği sızlatır şarkılar.
Acıyı dindirir ilaçlar.
Düşünceyi durdurur kötü sözler.
:)
