Darmadağın hissediyorum kendimi. Kırılmış, dağılmış ve keskin parçalardan ibaret gibiyim. Kursağımda duran gözyaşının habercisi bir ağrı var. Yazıyorum çünkü yazmazsam delireceğim. Kuruntularımı bir kenara bırakamıyorum. Gelse bile kabul etmeyeceğim birine hasret çekiyorum. Paranoyak birine dönüşüyorum günleri aştıkça. Zerre azalmıyor acım. Kendimi defalarca frenlemiştim oysa, böylesine itiraflarda hazır değilim çünkü. Ama kabullenmedikçe de gelemiyorum üstesinden. Darağacına asılan ipin ucunda gidip geliyor gibiyim. Zihnim bulantılarla dolu. Asla tam olarak mutlu olamıyorum, ağlamak istiyorum ve ağladıkça daha çok ağlamak. Kederimden sağa sola çarpıp tökezliyorum. Öfkem sana olan hasretimden. Nasıl başa çıkacağımı bilmiyorum. Yolu yürüyemiyorum. Elimdeki tüm mumları diğer elimle söndürdüm. Doğru yol değildin bunu biliyorum sadece. Düşünüyorum ve düşündükçe kendimi yok ediyorum. Beni çok sevdiğini düşünmek istiyorum. Beni sevip sevmediğini öğrenmek istiyorum. Bu denli ağır bir yürek yarasını boşuna mı taşıyorum bilmek istiyorum. Ne öğrensem, ne hissetsem yalan gibi geliyor. Burukluğumun zirvesindeyim. Umarım bir gün bunları okuduğumda bu sadece bana buruk bir gülümseme verir. Daha fazlasını kaldıramayabilirim...
