AFTER (ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ)

Πρόλογος

Hardin's pov

  Πολλες φορες στην ζωη μου ενιωσα ανεπιθύμητος, παρείσακτος με τον χειρότερο τρόπο. Ειχα την μαμα μου που προσπαθούσε, προσπαθουσε ειλικρινά, στ' αλήθεια, όμως αυτό δεν ήταν αρκετο. Δούλευε υπερβολικά πολύ. Κοιμόταν τη μερα γιατι ηταν ηδη στο ποδι όλη νύχτα. Η Tris  προσπαθουσε, ομως ενα αγορι, ειδικα ένα χαμένο αγορι, χρειάζεται τον πατερα του.
  Ηξερα οτι ο Ken Scott ηταν ενας άνθρωπος με προβληματα, ένας ακατέργαστος, φιλόδοξος άνθρωπος που ποτε δεν ηταν ευχαριστημένος, ουτε ενθουσιαζοταν με οτιδήποτε και αν εκανα. Ο μικρος Hardin που ηταν αξιοθρηνητος ετσι όπως πάσχιζε να εντυπωσιασει τον ψηλο αντρα που διαρκώς φωναζε και τρεκλιζε στο στενοχωρο, αθλιο σπιτι μας, θα χαιρόταν αν αυτος ο ψυχρός αντρας δεν ήταν ο πατερας του. Αναστεναζε, επαιρνε το βιβλιο του απο το τραπεζι και ρωτούσε τη μαμα του ποτε θα ερχόταν ο Christian ο καλος άνθρωπος που τον εκανε να γελάει απαγγέλλοντας αποσπάσματα απο παλια βιβλια.
   Ομως ο Hardin Scott, ο ενηλικας που παλευει με τον εθισμο και τον θυμο που κληροδότησε ο αθλιος πατερας που του ελαχε, ειναι κυριολεκτικά έξω φρενών. Νιώθω προδομένος, μπερδεμένος και θυμωμένο οσο δεν παίρνει αλλο. Δεν ειναι δυνατόν, η κοινότυπη υπόθεση μς τον διαφορετικό πατέρα που συναντας σε καθε ελεεινή τηλεοπτική σειρα δεν μπορει να ειναι η ζωη μου. Θαμμενες μνημες ξυπνουν.
   Η μαμα μου, στο τηλέφωνο το επομενο πρωι αφότου ενα κείμενό μου επιλέχτηκε για την τοπική εφημερίδα: « Σκεφτηκα οτι θα ηθελες να το μάθεις, ο Hardin είναι εξαιρετικός. Όπως ο πατέρας του.» απεύθυνε έναν χαμηλοφωνο έπαινο στην αλλη ακρη της γραμμής.
   Κοιταξα γυρω μου, στο μικρο σαλόνι. Ο αντρας με τα σκουρόχρωμα μαλλια, λιποθυμος σε μια καρέκλα, με ενα καφε μπουκάλι απο ποτο στα ποδια του, δεν ηταν εξαιρετικός. Ειναι ενα γαμημενο χαλι, σκεφτηκα την ωρα που εκεινος σαλεψε στην καρέκλα και η μαμα μου έκλεισε βιαστικά το τηλέφωνο. Υπήρξαν πολλες τετοιες φορες, αμέτρητες, που παραημουν ηλίθιος, παραημουν μικρός για να καταλάβω γιατι ο Ken Scott ηταν τόσο απόμακρος απέναντί μου, γιατί δε με αγκάλιασε ποτέ όπως αγκάλιαζαν τους γιούς τους οι πατεράδες των φίλων μου. Πότε δεν επαιξε μπέιζμπολ μαζί μου, ούτε μου έμαθε τιποτα άλλο άλλο εκτός απο το να γίνω ενας γαμημενος μεθύστακας.
   Πήγαν ολα αυτά χαμένα; Ειναι ο Christian Vans πραγματικά ο πατέρας μου;
   Το δωμάτιο γυρίζει κι εγώ τον κοιτάζω, τον άνθρωπο που υποτίθεται πως ειναι ο πατέρας μου, και διακρίνω κάτι οικείο στα πράσινα ματια του, στη γραμμή του σαγονιού του. Τα χέρια μου τρέμουν καθως απομακρύνει τα μαλλια απο το μέτωπο του κι εγω παγώνω μολις συνειδιποιω ότι κανω ακριβώς το ιδιο.

Γεια σαςςς ξερω οτι ολοι ειστε πολυ θυμωμένοι για το 365 μερες αλλα θα το τελειώσω το υπόσχομαι! Μεχρι τοτε μπορειτε να τσεκαρετε και την νέα μου ιστορία!❤️❤️❤️