"Hadi ama, yalnızca gizli gizli aşk yapacağız, en kötü ne olabilir ki?"
Taehyung ile Jeongguk eşlenme çağına ulaştıklarında, aralarındaki masumane hisler artık başa çıkılamayacak kadar yoğun ve güçlü hale gelir. Böylece ikili; arkadaşlarından, ailel...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Okulumuzun ülke çapında nam salmış meşhur yedilisi, en çok bilinen adıyla Koğuş 123, bundan tam tamına dört yıl önce kuruldu.
Sürümüzün gelecekteki baş alfası ve aynı zamanda da Koğuş 123'ün bir üyesi olarak ben, yani Kim Taehyung, hayatımın dönüm noktası olarak kabul ettiğim o günü asla unutamıyorum.
O zamanlar henüz çok gençtik, şimdikine oranla oldukça çocuksu davranışlarımız ve küçücük bedenlerimiz vardı. Toyduk. Benim doğumumla birlikte alfa olduğum belli olmuştu tabii ama benim yaşımdaki diğer herkes yalnızca bir buçuk ay önce türünü öğrenmişti ve haliyle, yeni benliklerine alışmaya çalıştıkları zorlayıcı bir dönemden geçiyorlardı. Yalnızca bu da değildi, hayatımızın en çalkantılı ve riskli yaşlarından birine yakışacak şekilde, beni de ilgilendiren bir sürü dert daha vardı.
Bunlardan biri ve belki de en tehlikelisi, ergenlikti. Kendi bedenlerimiz hakkında yeni şeyler keşfediyor ve korkutucu gelebilecek yeni hisler tadıyorduk. 14 yaşındaki küçük ben, o zamanlar fazlaca ürkmüş ve defalarca kere annesinin kollarında ağlamıştı. Tatlı endişemi ve tedirginliğimi her hatırladığımda dudaklarımda kocaman bir gülümseme kıvrılıyor. Babam beni teselli etmek için hep bunların sorun olmadığını, asıl ağlamam gereken zamanın on sekizinci yaşım olduğunu söylerdi. Şimdilerde onu daha iyi anlıyorum çünkü on sekiz olmama sadece üç ay kaldı ve Jeongguk'a mühürlenmeyi nasıl teklif edeceğimi düşünmekten kafamı duvarlara vuracak kıvama geliyor, sürekli bir bebek gibi ağlıyorum.
Bir diğer dert ise, belki de aralarında en zararsız görüneni ancak en güvensiz olanıydı. Lise. On dört yaşına varan her yavru lise denen cehenneme gitmek zorundaydı. Ama asıl sorun bu değildi. Asıl sorun, ortaokulun aksine lisenin merkezde, diğer sürülerin yavrularıyla birlikte toplu olarak eğitim vermesiydi. Alıştığımız ve güvende hissettiğimiz sürü sınırlarından çıkarak yabancı çocuklarla birlikte yabancı bir yerde, yabancı bir yurtta kalmamız gerekiyordu.
İşte benim dönüm noktam, lisenin açılmasına iki gün kala yağmurlu ve soğuk bir cumartesi sabahına denk geliyor. Lise yurtlarına yerleşme gününe.
Artık yeterli yaşa geldiğimiz için koğuşlara ortaokuldan farklı olarak tür ve cinsiyetlerimize göre dağıtılıyorduk. Sürümüzdeki diğer beş erkek alfa ile birlikte kalacaktım ve bu, bir an için gerçekten çok güzeldi. Yoongi ve Seokjin'le ilkokuldan beri arkadaş olmamız bir yana, diğerleriyle de bir buçuk ay önce, birkaç muhabbet ve göz aşinalığından çıkarak gerçekten arkadaş olmuş ve kısa sürede yakınlaşmıştık. Biz bize, yalnızca altı kişi olduğumuz için çok sevindiğimi hatırlıyorum.
Hayır, asıl sevinmem gereken bu değildi, çok geçmeden tereddütsüz farkına varacaktım. Bizler biricik Jeongguk'umuz, gizli silahımız olmadan bir hiçtik. Bir kişi eksik, olmazdık. Koğuş 123, yediden ibaretti.
