Sa ating pag-iisa, lalo na sa oras ng kalungkutan, madalas maglaro sa ating isipan ang napakaraming katanungan na inihahanap natin ng kasagutan, subalit patuloy tayong ibinibitin ng ating isipang may hangganan.Pilit nating inaarok ang ating tunay na pagkatao. “Sino ba talaga ako? Ano ang ginagawa ko sa daigdig na ito? Bakit ako naririto?Kung hindi ako ipinanganak ng nanay ko, nasaan na kaya ako? Totoo nga kayang may buhay pagkatapos ng kamatayan? Kung may buhay pagkatapos ng kamatayan,Hindi ako ang katawan. Kung hindi ako ang katawan, sino ako?
Ayon sa mga hayag na kasulatan (revealed scriptures), ang diyos ay parehas sa lahat ng kanayang nilalang. Subalit bakit may mayaman,may mahirap,may pangit,may maganda? Bakit may lalaki,may babae,gayong mas mahirap magkaroon ng katawang babae tulad ng pagkabingit ng buhay sa pagdadalantao?
Bakit may mga isinisilang na pipi, bingi, bulag, bakla , tomboy, walang dalawang paa, walang dalawang kamay, at iba pang uri ng kaabnormalan, gayong mayroon namang mga maayos ang katawan at isinilang pa sa pamilyang ubod ng yaman?
Ayon pa rin sa mga hayag na kasulatan, lahat tayo ay mahal ng Diyos. Subalit bakit tayo patuloy na nagdurusa sa materyal na daigdig na ito?
Sa bawat araw, nagdaranas tayo ng mabibigat na problema, maging mayaman man o mahirap. Upang mabuhay,kailangan nating lumasap ng hirap ng katawan,ng isipan at maging ng kalooban. Ayaw natin ng kalungkutan, subalit madalas itong sumapit sa ating buhay. Ayaw nating magkasakit, subalit madalas tayong dalawin ng karamdaman. Ayaw nating tumanda, subalitbawat saglit patuloy na tumatanda ang ating katawan. Ayaw nating mamatay, subalit ang batas ng kalikasan ay may itinakdang wakas sa bawat katawang materyal.
Mayroon nga kayang impiyernong parusahan? Pero ayon naman sa mga hayag ng kasulatan, ang Diyos daw ay mapagmahal, maunawain, at mapagpala. Kung gayon, bakit niya tayo parurusahan ng walang hanggang pagdurusa sa dagat-dagatang apoy ng impiyerno?
Sa ating tao, Walang magulang na nagpaparusa sa kanyang anak ng kamatayan. Napakasama man ng anak, Hindi rin kayang ng magulang na ilagay sa apoy ang anumang bahagi ng katawan nito bilang parusa. Magparusa man ang magulang, tanda pa rin ito ng pagmamahal niya sa kanyang anak. Kapag mali ang ginagawa ng bata,masakit sa kalooban niyang parusahan ito pero napipilitan siya upang ang anak niya ay maituwid. Subalit sa oras na parusahan niya ang kanyang anak. Higit siyang nasasaktan kaysa bata. Laking hirap ng kalooban ang kanyang nadarama habang namimilipit ang bata sa hapdi ng palo na kanyang napapala. Pero bakit ang Diyos, kaya niyang magparusa ng walang hanggang pagdurusa sa dagat-dagatang apoy ng impyerno? Sinusunog ang katawan , hindi naman namamatay. Mabuti pang mamatay kaysa magdusa ng walang hanggan.
Ganoon ba talaga kalupit ang Diyos, na handa niyang igawad sa kanyang mga anak ang pinaka mabigat na parusa? Hindi naman siguro. Hindi naman siguro totoo ang walang hanggang pagdurusa sa dagat-dagatang apoy ng impiyerno. Maaring kathang isip lang ito ng tao, dahil kung ang tao ay mapagmahal sa kanyang anak, Lalong mapagmahal ang Diyos.
Kung tayong tao, hindi kaya ng magulang na ilagay sa apoy ang ano mang bahagi ng katawan ng kanyang anak, tiyak na hindi rin gagawin ng Diyos na tayong mga anak niya ay ay ilagay sa niya sa dagat-dagatang apoy ng impiyerno upang magdusa ng walang hanggan.
Kung sa ating tao , ang parusa ng magulang sa kanyang anak ay tanda rin ng pagmamahal sa anak, tiyak na ang parusa rin sa ating ng diyos ay tanda rin ng kanyang wagas na pagmamahal sa atin na kanyang mga anak. Pero ano naman kaya ang parusa ng Diyos sa kanyang mga anak na nalilihis ng landas? Ano kaya ang parusa niya sa mga ito na tana rin ng kanyang pagmamahal na wagas? Ano nga kaya?
PLEASE LIKE MY PAGE : www.facebook.com/junrixster
www.Junrix.com
