Madison
Sabah uyandığımda saate baktım. Aman Tanrım! İşe geç kaldım. Zayn'nin odasına gitmek istedim ama kapıda karşılaştık. Aceleci olduğumu gördü.
" Çok acelecisin. Bir şey mi oldu?"diye sordu.
" Aslında ben işe geç kaldım ve partonum beni kovmasa iyi olur."
"Sakin ol. Hep geç kalır mısın?"
" Evet yani çokta değil ama evet."
"Tamam şimdi kahvaltı yap. Ben seni götürürüm."
" Peki."
Yoldaydık. Ofise geldiğimizde patron beni çoktan kovmuştu. İsyan etmeye başladım. Ne yani? Her şey bu kadar kısa mı sürdü? Ben yeni işi nasıl bulucaktım? Bu kadar soru kafamı karıştırmaya yetmişti.
" Hep geçikiyormuşsun. Bende aynı şeyi yapardım."dedi. Nasıl ya? Suç bende mi? Evet ama bu kadar büyütmesine gerek yok.
"O zaman her şey için teşekkürler"dedim ve adımlarımı hızlandırarak ordan uzaklaştım. Arkamdan arabasıyla gelen Zayn vardı. Özür diliyordu ama ben onu takmadan evime geldim.
Kapını çalıyordu. Kırıcak gibi ama ben açmamakta kararlıydım. Kendini ne sanıyordu? Beni kurtarmış ola bilir ama bu beni yargılaması anlamına gelmez.
Zayn
Evet bir az kaba oldum ama kötü anlamda söylemedim. Sadece kendi düşüncelerimi dile getirdim. Bu kadar kızıcağını bilsem yapmazdım. Ama hiç tanımadığım biri için üzülmem çok gereksiz. Ve onun kapısında yalvaraktansa kendi evimde uyumayı tercih ederim. Kim olsa öyle yapar.
Eve geldiğimde toka gördüm. Onun tokasıydı. Madison'nun tokası. Ama bir toka için buraya gelmez dimi? O yüzden ona sinirli oldum için tokanı camdan atdım. Aslında deherli bir şeye benziyordu ama herneyse. Benim uyumam gerek. Bir kız için vaktimi harcayamam.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Just Love
Random"Onun yanlışları benim doğrum oldu. O nefret ederken ben aşık oldum. O severken ben uzaklaştım. O yaşarken ben öldüm. O ölürken ben yaşadım. Belki bu benim hatamdı. Belki de onun. Ama bu hataysa beni sevindiren bir şey. Aşık olmak yanlışsa yanlış be...
