The Prince's Dark Rose

Πρόλογος

Ήταν νωρίς, υπερβολικά νωρίς όταν οι στρατιώτες του κράτους τον πήραν σηκωτό από το σπίτι του. Καθώς έβγαινε από την παλιά ξύλινη εξώπορτα είδε την θάλασσα πίσω από το σπίτι του, το απέραντο γαλάζιο απλωνόταν στον ορίζοντα θυμίζοντας του ,τα μάτια της πολυαγαπημένης του μητέρας. Το μόνο που μπορούσε να ακούσει ήταν τον πατέρα του να φωνάζει στους στρατιώτες πως δεν μπορούσαν να πάρουν και αυτόν μακριά του. Δεν μπορούσε να δει την έκφραση του πατέρα του, αλλά μπορούσε να ακούσει το τραγικό κλάμα του και τις βρισιές που τους εξαπέλυε.

Στο σπίτι πέρα από το ανθισμένο λιβάδι μπορούσε να διακρίνει την παιδική του φίλη, την Morgana να σέρνεται και εκείνη από στρατιώτες σαν τους δικούς του. Δεν μπορούσε να την δει, αλλά μπορούσε να ακούσει τα σπαραχτικά ουρλιαχτά της.

<<Μπορεί για τώρα να μας μισείς, αλλά πίστεψε με, είναι για το καλό σου.>>είπε η κοπέλα στρατιώτης, που κάποιος θα έλεγε πως είναι πολύ μικρή για τέτοια δουλεία. Ο Charles την κοίταξε τρομοκρατημένα, και μη μπορώντας να κάνει τίποτα άλλο, άρχισε να κλαίει.

Αφού πέρασαν τον ξύλινο φράκτη, ήξερε πως δεν θα γύρναγε πίσω, αλλά πίστεψε πως με το κλάμα του θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να τους συγκινήσει. Αυτή του την σκέψη την αποθάρρυναν, τα διαδοχικά σφύριγμα του γέρου άντρα στρατιώτη για να μάθουν την τοποθεσία τους, οι συμπατριώτες τους που κρατούσαν την Morgana. Το κορίτσι στρατιώτης, άφησε το μικροσκοπικό χεράκι του Charles για ένα δευτερόλεπτο, έτσι ώστε να γιορτάσει για το πόσο καλά πήγε η αποστολή. Η παρόρμηση κτύπησε τον Charles κατακέφαλα και με όλη του την αντοχή άρχισε να τρέχει πίσω στο σπίτι, πίσω στο πατέρα του, ένοιωθε τόσο ανάλαφρα -σαν να πετούσε. Αλλά όντως πετούσε, ένα σύννεφο τον είχε τυλίξει κάνοντας τον να αιωρείται. <<Που νομίζεις ότι πας;>>είπε ο γέρος στοχεύοντας με το κοντάρι του τον Charles. Ο Charles αποδέχτηκε την ήττα του και χωρίς καμία αντίσταση γύρισε πίσω στους στρατιώτες.

Μόλις ανασυντάχτηκαν, και με την συνοδεία της Morgana, ήταν έτοιμοι για αποχώρηση, όταν ένα πλήθος από τα γειτονικά χωρία άρχισε να τρέχει καταπάνω τους, είχαν όλοι στα χέρια τους εργαλεία της δουλειάς και φορούσαν όλοι σκισμένα φτωχικά ρούχα. Η νεαρή κοπέλα έβγαλε με απόλυτη δεξιότητα ένα μεγάλο κοντάρι σαν του γέρου αλλά πολύ πιο εξελιγμένο μοντέλο και ένας τυφώνας άρχισε να δημιουργείτε από πίσω της.

<<Μάγισσα, μας καταστρέψατε, εσείς φταίτε.>>άρχισε να φωνάζει το πλήθος ενώ κινούνταν καταπάνω τους, απτόητοι.