𝐎𝐫𝐦𝐚𝐧𝐝𝐚𝐤𝛊 𝐘𝐨𝐥 ➪

•𝑶𝒓𝒎𝒂𝒏𝒅𝒂𝒌𝜾 𝒚𝒐𝒍...✍︎

O yol hemde öyle bir yolduki her şey değişcekti. Taki biri buna son verene kadar. Her şey Hei'nin yaşlı bir teyzeye yardim etmesi  ile başlamış ve onun her şeyi yoluna koyması ile bitecekti... umuyoruz...

Ben kim miyim?. Alic'in kardeşi Hei. Bazen hayat size karşı hiçte adil olmaya bilir. Buna rağmen hayatda kalmak ve mücadele etmek zorundayiz.. yani bana göre öyle.. birini kayp edince hayatinda bazi şeyler değişir evet ama buna insan kişiliği dahil olmamalı. Eğer bir için üzülüyorsan ya da özüyorsan kayp etiğin kişini bu her şeyin sonu değil demektir.

Annemizi ve babamızı 2 yıl önce saçma sapan bir şekilde kayp etmiştik. Bizim okulda bizler ve ebeveyninler için bir parti düzenlenmişti. Her kes ordaydi tam parti bitcekti büyük bir patlama yaşanmışdı. Ben hiç bir şey hatirlamıyorum tek hatırladığım şey babamın benim üzerime atlayip beni korumasiydı. Hastenede uyanmıştım 2 ay sonra. Tek hatırladığım şimdi anlatmakta olduğum bu şeylerdi. O gün telaşla annem ve babamı sormuştum. Ablam gelmişti. Bana sarıldı ve acımasız bir şekilde onlar öldüler demişti... onu itmiştim bu olanlar saçmaydı. Olmazdı onlar ölemezdi. Ablam bir çok kişi hayatını kayp etti üzülmeyi kes ve bu 2 ay önce oldu demişti. Artık üzülsen bile bir faydası yok.!

Ben 2 aydır uyuyormuşum. Hastaneden ayrıldıktan sonra annem ve babamın mezarina gitmişdim. Evet yanlız gitmişdim. Ablam babam ve annemi hiç sevmezdi.. malesef.. onların ölmesi belki de onun için bir kurtuluştu..

Annem ve babam ona ne kadar iyi davransalarda o onlarin iyi niyyetini ters tepiyordu.

Bu olanlardan sonra bizim koleji değişmişler ve özel bir koleje nakil etmişlerdi. Kolej bizim evden baya uzaktı ama guya en yakın olan buymuş. Hiç gitmek istemiyordum aslinda çünkü ne zaman kolej okul gibi bir yer görsem korkuyorum o patlama ani gözümün önüne geliyor... ilk gitdiğimde ağlayarak geri gelmiştim. Sonra alışmaya başladım. Ama bu yaşananları atlatmam zordu.

Sıradan bir günde okul için hazırlanıyordum. Alic beni uyandırmayıp gitmişti. Okulun başlamasına ise 15 dk daha az vardi. Nasil yetişcem bilemiyordum. Evden çıktım hazırlanıp. Duraga gelmiştim. Hiç kimse yoktu yaşlı bir kadından başka. Acaba otobüs gelcekmiydi yoksa yine mi yürüycektim diye düşünürken yaşlı teyze:

"Otobüs gelmiycek" dedi. Ona döndüm. Yaninda 5-6 dolu poşetlerle belliki bayadır bekliyor o da.

"Peki.."

Sanırım okulu ekmek için bahane arıyordum ve bu geçerli bir bahaneydi.

"Size gitceğiniz yere kadar yardım etmemi istermisiniz ?"

"Fena olmaz Hei"

Dur bi dakka demin teyze adımı mı söyledi?. Ama nerden biliyo ?. Bu teyze ile daha önce karşılaşmadım ki ben. Ya da ben hatırlamıyorum. Çünkü yüzünde görsem hiç unutmayacağım bir iz vardı.

"A... adı mı nerden bildiniz ...?"

"Üzerinde yazıyor ya" diye kadın titreyen elini göğsümün üzerindeki adım yazlı olan karta uzattı ve gülümsedi.

"Ah evet o" diye bende gülümsedim.

Ama bu yaşlı teyze onu nasıl okudu hiç anlamadım. Her neyse poşetleri aldim ve kadına kalkmaya yardım ettim. Yürümeye başladık. Bir az gitdikten sonra kadın ormana doğru yürümeye başlayınca korkmuştum. Acaba yaşlandı diye evinin yolunu mu unutdu?.

"Evim ormanda çok sakin yerleri severim. İnsanlarla muhattab olmağına deymez. Onlar hepsi vahşi ve cani"

"A...anladım"

Ormana doğru gidiyorduk. Bir yol vardı kadın o yoldan iyerliyordu. Ben hiç bir ev falan görmüyordum. Derken önümüzde berilen evi görmemle donup kaldım. Ama demin burda bi ev göremiyordum. Evin etrafını saran qarip bir koku vardi. Sanki ceset kokuyordu.