Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
kids at midnight, boys like you
Kalp bu, kırılır. Başka işi ne?
♫
"Hadi Yeşim!"
Tek ayağımı yan tarafa doğru eğip düzelterek saçma bir ritim tutturmuş, soyunma odasının tam karşısındaki duvara yaslanmış halde arkadaşımın giyinmesini bekliyordum. Hâlâ okuldaydım, dersler bittikten sonra kalıp biraz ders çalışmıştım çünkü Yeşim'e üç gün önceden söz vermiştim.
Bu söz gereği de okuldan sonra antrenmanının bitmesini beklemeli ve onunla kozmetik ürünler satan mağazalardan birisine gitmeliydim. Kullanacağı ürünleri seçmesinde yardımcı olmamı istemişti, ben de seve seve kabul etmiştim. Hem yeni çıkan sedefli ojeleri de merak ediyordum.
Ancak arkadaşım, voleybol takımının tamamı soyunma odasını bırak okulu terk etmiş olduğu halde bir türlü hazırlanamamıştı ve ben de içerideki deodorantla karışık ter kokusundan boğulmamak adına koridora sığınmıştım.
Yalnızca dakikalardır buradaydım ancak saatler geçmiş gibiydi. Hem takım kaptanı hem de en yakın arkadaşım olan Damla hızlıca hazırlanıp ilk çıkanlardan birisi olmuş, yanımda dikilip benimle biraz sohbet bile etmişti ancak Yeşim yine de gelmemişti. Ben de Damla'nın acelesi olduğunu bildiğimden ona gitmesini söylemiş, yalnız kalınca da şişirip serbest bıraktığım yanaklarımla sıkıntıdan patlayıp patlamayacağımı sorgulamaya başlamıştım.
Tam bir kere daha seslenmek üzereydim ki koridorun diğer ucundaki ışık yandı.
Başımı refleksle o tarafa doğru çevirdim. Üç kişi gülerek erkek soyunma odasından çıkıyordu.
Diğer ikisi pek anlam ifade etmese de tam ortalarında duran kumral kafanın tepesinden vuran ışıkla daha sarıya dönük gözüken saçlarını gördüğüm an kalbim sıkıştı. Miyoptum, dersler dışında gözlük takmıyor ve kör kör geziyordum ancak onu tanıyabilmek için gözlüğe ihtiyaç duymuyordum.
Zaten kapsama alanıma girdiği anda dünya toz pembe bir yere dönüşmüş, bana doğru adım attığı koridorun içi zihnimden fırlayan kalplerle dolmuştu.
Sarp Adalı.
Bunca zaman hoşlanmamak adına çabaladığım ancak tüm çabalarıma rağmen sonunda kalbimi kaptırdığım, avuçlarında banaait bir şeyi tuttuğundan dahi habersiz olan çocuk.
Ve tam da benim okuldan sonra kalıp ders çalıştığım gün antrenmanı olması, hatta tam şu anda yanımdan geçmesi gerekiyordu, değil mi?
