Λένε πως μπορείς να βρεις τον έρωτα οπουδήποτε.. Κάποιοι νομίζουν πως πρόκειται για κάτι μαγικό. Θα ξέρεις ότι αυτός είναι ο άνθρωπός σου γιατί κοιταχτήκατε και άναψαν σπίθες εκείνο το πρωινό που είχες αργήσει για τη δουλειά και σε έπιασε από το χέρι πριν απρόσεχτα περάσεις τον δρόμο. Ή εκείνο το βράδυ που σε απέλυσαν και σου έπιασε την κουβέντα για να μην πιείς παραπάνω κι ας σε ήξερε μισή ώρα μόνο λόγω κοινής παρέας.
Τίποτα από αυτά, όμως δε συνέβη μεταξύ τους. Κανένα μεγάλο συμβάν, καμία διάσωση, κανένα ιδιαίτερο νέο ή γραφικό μέρος. Because that's life, my friend. Τίποτα δεν είναι παραμυθένια μαγικό. Και οτιδήποτε μαγικό είναι ίσως υπερβολικά ρεαλιστικό. Περισσότερο απ' ό, τι συνήθως. Και ό, τι βγαίνει έξω από τα όρια, το βαφτίζουμε διαφορετικό.. τυχαίο.. μοιραίο.. πάρε και διάλεξε.
Τρίτη. Άλλη μια Τρίτη. Ίδια ρουτίνα. Ξύπνημα, τρένο, δουλειά, τρένο, σπίτι, ύπνος και repeat. Ίδια ρουτίνα με μικροσυμβάντα, ωστόσο, που δεν αφήνουν τη ρουτίνα να σε ρουτινιάσει. Όπως για παράδειγμα το ότι αυτή δεν έκατσε στη θέση που χτύπαγε ο ήλιος αλλά στην απέναντι. Απόλυτα φυσιολογικό, απόλυτα ρεαλιστικό. Όπως για παράδειγμα ότι αυτός έκατσε απέναντί της γιατί συνάντησε έναν γνωστό του που καθόταν δίπλα της. Απόλυτα φυσιολογικό, απόλυτα ρεαλιστικό. Και η ρουτίνα συνεχίζεται. Φοράει για άλλη μια φορά τα ακουστικά της και απολαμβάνει τη διαδρομή μέχρι να φτάσει στη στάση της. Βγάζει από την τσάντα και συνεχίζει να διαβάζει το νέο του βιβλίο από εκεί που το είχε αφήσει χθες μέχρι να φτάσει στη στάση του. Και τα μικροσυμβάντα που λέγαμε? Γύρισε το βλέμμα της για να αλλάξει τραγούδι. Γύρισε το βλέμμα του για να χαιρετήσει τον γνωστό του που κατέβαινε σε νωρίτερη στάση. Και εκεί ήταν που τα δυο έγιναν ένα. Αυτή δεν άκουγε κάποιον αντίστοιχο στίχο και αυτός δεν διάβαζε κάποιο προφητικό απόσπασμα. Όλα φυσιολογικά, όλα ρεαλιστικά. Αλλά τόσο μαγικά ρεαλιστικά...
