Het is dag 4 en Samanta en ik zitten nog steeds vast in deze kamer met kettingen aan de muur. Ik vraag me nogsteeds af wat voor pijn die bedoelde. Pijn dat we onze families missen? Ja die is er. Maar ik heb het idee dat dat niet precies de pijn is die hij bedoelde. Het is weer ochtend, deze keer ben ik wakker voordat hij terug is gekomen. Ik hoor hem al het slot van de deur afhalen. En hij komt weer binnen. Ik bedenk me niet en zeg: "laat ons gaan of je zult er spijt van krijgen. Je bent een vieze vent en je komt hier niet mee weg!" Hij begint heel hard te lachen en dat maakt me best bang. Hij loopt naar me toe en maakt me ketting los van de muur. Ik vraag me af waarom. Zal die ons vrij laten? Hij maakt mijn handen vast achter me rug en doet me een blinddoek om. "Waar breng je me heen?!" Vraag ik, maar hij geeft geen antwoord.
Hij tilt me omhoog en sleept me mee, na een stukje lopen gooit die me ergens op een bed neer. Hij doet mijn blinddoek af en maakt mijn ketting vast aan het bed. "Wat ga je doen?! Blijf van me af." Riep ik. Hij trok mijn pyjama broek uit en hij trok mijn shirt omhoog. Hij begon me aan te randen, hij pakte mijn borsten vast en kneep er heel hard in. Daarna haalde die zijn piemel uit zijn broek en drukte hem hard bij mij naar binnen. Het doet zo'n pijn dat ik er van begin te huilen en te schreeuwen. Hij leunt met zijn hand op mijn mond zodat ik geen geluid kan maken. Het gaat steeds harder en het doet steeds meer pijn. Hij haalt zijn hand van mijn mond en ineens begint die dingen te zeggen als: "hoe denk je nu over me hè, bitch? Je vind het wel lekker hè? Vieze slet!" Ik schreeuw naar hem dat die van me af moet gaan. En dan krijg ik ineens een harde klap in mijn gezicht. "Zeg dat je het lekker vind!" Schreeuwt die naar me. Maar alles behalve dat. "Nee het doet zeer! En is niet lekker." Roep ik terug. Hij slaat me nu zo hard dat ik knock out ga.
Ik word wakker en zit weer met de ketting vast aan de muur bij Samantha. Maar wacht, waar is Samantha dan? "Samantha?!" Roep ik maar ik hoor niets. Oh nee, hij heeft haar toch niet ook? Vuile schoft dat het is.
De deur klapt weer open daar komt de man met het masker weer met Samantha. Hij sleept haar leveloze lichaam over de grond, een bloed spoor komt achter Samantha aan. Hij legt haar in de kamer neer. Hij zegt tegen mij: "Je vriendinnetje heeft het niet overleefd. ze was een wilde dus ik heb haar keel open gesneden. Dat betekent dus meer voor jou." Ik begin hard te huilen en dan zegt die "hou daar mee op of jou gebeurt het zelfde." Ik denk bij mezelf dat dat misschien wel de makkelijkste uitweg is. Misschien moet ik maar dood. Dan ben ik hier in ieder geval van af. Maar nee! Ik moet door zetten voor mijn familie. Ik kom hier koste wat het kost uit, en niet in een lijkenwagen.
Vele dagen gaan voorbij met veel mishandelingen en verkrachtingen.
Ik heb zoveel pijn. Mijn lichaam heeft al bijna opgegeven en mijn geest houd het ook niet lang meer vol.
Elke dag word het erger en erger. Hij verkracht me elke dag en verzind steeds ergere dingen. Zo heb ik al een paar sneeën in mijn lichaam omdat die me onder de seks dan snijd. Hij heeft me al meerdere malen geslagen met een soort zweep en ik heb allemaal rooie strepen en krassen op mijn lichaam. Daaraast vond die het onnodig dat ik mijn kleren nog aldoor weer aan deed dus heeft die die weg gegooid. Ik zit nu elke dag naakt op deze koude betonnen vloer. En ik denk elke dag dat ik een stapje dichter bij de dood kom. Maar ik geef de hoop nog niet op. Ik weet zeker dat ze me heel hard zoeken en ze zullen nooit opgeven.
