Alone in the dungeon

Proloog

Vele verhalen gingen rond, maar één bleef echt hangen. Mijn oma vertelde hem altijd. Het verhaal ging over de elven die hier eerst met vrede leefden, maar weg gingen omdat niemand wilde geloven dat er schimmen bestonden. Sindsdien werden alle verhalen over de elven verbannen en als ze ooit iets van de elven vonden werd het gelijk verbrand of op een andere gruwelijke manier vernietigd. Zelf had ik een goude, glimmende armband gevonden. Ik had besloten om hem nooit aan te passen, maar uiteindelijk was de verleiding te groot geworden. De armband leek veelte ruim, maar toen ik hem omschoof paste hij perfect. Ik liep over de straten met een lange van bont gemaakte jas en daar onder had ik de goude armband verscholen. Ik ontweek de plassen van de afgelopen regenbui en liep richting het kasteel om daar, zoals ik elke week deed rond te lopen opzoek naar prachtige bloemen. Maar dit keer was er ook een andere reden. Vorige keren had ik een pad gevonden en ik wilde het volgen. Het leiden ergens heen, namelijk naar een dikke deur achter de muur. Met moeite kreeg ik hem open en keek naar binnen. Het was donker, maar de armband verlichtte het pad. Nog nooit had ik gezien dat de armband gloeide. Even aarzelde ik, maar toch besloot ik naar binnen te lopen. De deur viel achter me dicht. Het was harstikke donker daar binnen. Ik stak een van mijn handen naar voren om mezelf een weg te leiden. Ik voelde dat de stenen van de vloer door mijn dunne leren schoenen heen prikte en mijn ogen begonnen te wennen aan het donker. Ik kon zien dat er een grote, ijzeren deur voor mijstond.