The Taste Of Loneliness

My Cruelty Life

Prologue: 

hindi ko alam kung bakit ang masayang buhay ko noon ay naging kabaligtaran na ngayon,. 

I have no Friends, no Family. I have nothing. 

Siguro kapag namatay ako, walang iiyak at walang makaka-miss sakin. mga ala-alang pilit kong kinakalimutan, ngunit bumabalik pa rin,

 /Flashback/ 

kakauwi ko lang galing sa libing ni mommy, hanggang ngayon hindi ko pa rin matanggap lahat ng nangyari ganoon din si daddy, hindi sya pumunta sa libing ni mommy maybe because he can't barely withstand seeing mommy, a lifeless. 

papasok na ako sa bahay, agad akong sinalubong ng mga bote ng alak. agad kong hinanap si daddy. tumakbo ako at nagtungo sa kwarto nya. 

"daddy, where ar---- "  agad ko syang nakita sa kwarto niya, magulo at amoy alak ang nasa paligid. 

"dad, i know what you feels. nawalan din ako ng ina" maiyak-iyak kong sabi

"iba ang nawalan ng asawa sa ina. kaya wag mong sasabihin sakin na alam mo ang nararamdaman ko.  

nagulat ako nang pagtaasan niya ako ng boses. siguro dala narin ng pangungulila. hindi ko sya kayang makita ng ganon. nasasaktan din ako at the same time natatakot, natatakot na baka mawalan din ako ng ama. 

"pero dad, nandito pa ko. please dad, I can't stand seeing you like that. 

"then leave"   malamig nyang sabi. hindi ko alam kung ang ang pinupunto nya

"you don't want seeing me hurt, right? Haziel, Sariwa pa sakin ang pagkamatay ng mommy at alam mo sa sarili mo na,,..  kamukhang kamukha mo sya. at patuloy akong masasaktan kung makikita pa kita. "

"dad, you don't want me to be with you? you want me to leave? 

"alam kong masakit anak ----

hindi niya natuloy ang kaniyang sasabihin dahil muli akong nag salita.

"Dad kung nasasaktan ka, mas nasasaktan din ako. kasi mahal na mahal ko rin si mommy. tapos papaalisin mo ko? gusto kitang damayan dad. pero paano ko gagawin kung malayo ka. i don't want to get you hurt. the fact, na nasasaktan ka kasi kamukha ko si mommy?, pero sige dad aalis ako. 

hindi ko na siya pinagsalita at agad na lumabas nang kwarto niya. siguro sa kaibigan ko muna ako titira. pero naalala ko, wala nga pala akong kaibigan so i ended up living with my auntie. 

/end-of-flashback/ 

Ngayon na nawala rin si auntie, ako na lang mag-isa. binalikan ko rin si daddy sa dati naming tinitirhan pero iba na ang nakatira doon. 

Ako si Haziel Tan. 16 years nang namumuhay. pero.... parang hindi ako nag eexist sa ibang tao. iniiwasan at walang pumapansin. ganito ako palagi.  

gigising ng umaga, mag aayos,  papasok sa school,  magtratrabaho

tila hindi nakikitaan ng saya ang aking buhay. i have no time to feel the easiness in this world. 

puro kahirapan at kalupitan ang naranasan ko,. 

sa pagkawala ni mommy

ang pagtaboy sakin ni daddy

walang balak na makipagkaibigan sakin

at pati ang pagkawala ni auntie. 

ngayon kaylangan kong buhayin ang sarili ko. 

in 16 years of my existence i learned about being independent. at okay na rin na wala akong pinapahalagahan ngayon, kasi sa huli iiwan ka rin. mag-isang walang katuwang! 

naalala ko yung mga childhood memories ko, ang saya saya namin. pero nawala in just a snap of time. minsan naisip ko "bakit kailangan ko pang mabuhay, bakit hindi nalang ako mamatay" sana madaling mamatay nang hindi nagkakasala. at sana dumating yung taong papatay sakin. pasasalamatn ko pa siya. 

Andito ako ngayon sa park, napansin kong mag gagabi na. uuwi na sana ako kaso may asong natahol sakin ,. 

arfff arfff. isa itong mabangis. 

pero hindi ako takot. sana nga kagatin nya na ko. 

lalapit na sana sakin yung aso pero ---

.

"BRUNO, WHERE ARE YOU?" 

itutuloy...........

-----------------------------------------------------------------------------------------