ცარიელი ლუდის ქილები. იატაკზე დაყრილი ტანსაცმელი. მაგიდაზე მოთავსებული პიცის ნარჩენები და სიგარეტის ნამწვები. ჩართული ტელევიზორი დაბალ ხმაზე. დივანზე მწოლიარე მძინარე სხეული.
ასე იწყებოდა სხვებისთვის იდუმალებით მოცული ჯონ ჯონგუკის ყოველი დღე, რომელსაც მუდმივად ტელეფონის ზარი აღვიძებდა, რაც საქმესთან იყო დაკავშირებული. არც ახლა დააყოვნა ზარის ხმამ.
-ჯონგუკ ადექი, გავდივართ, საქმე გვაქვს. 10 წუთში გამოგივლი და მზად უნდა იყო.
-კარგი რა ძმაო, მხოლოდ ახლა გავიღვიძე. ბიჭებს უთხარი და რომელიმე გამოგყვება.
-უკვე შუადღეა. ხომ იცი, არ მომწონს, როცა ამდენს წუწუნებ. არ შეგეფერება, როცა საქმე გვაქვს შესასრულებელი. უფროსმა ეს მე და შენ დაგვავალა და არა დანარჩენებს. ახლა კი მორჩი ყბედობას და მოემზადე, იდიოტო.
-ნამჯუნ,ზოგჯერ მინდა ეგ ლამაზი სიფათი უფრო მეტად შეგილამაზო მუშტებით. -ტელეფონი გათიშა, იქვე მიაგდო და გაჭირვებით წამოდგა.
ღიღინით გამოეწყო შავებში, თავი მოიწესრიგა და საკუთარი ბინა დატოვა. მალე მოაკითხა კოლეგამაც.
-დაჯექი.
-კარგი, მოვდივარ.
მანქანაში ჩაჯდომამდე ხელები მოისვა ჯიბეებთან.
-ამის დედაც, ტელეფონი დამრჩა.
-არ მაინტერესებს, გვაგვიანდება. წავედით.
ჯონი იძულებული იყო ტელეფონი სახლში დაეტოვებინა და დავალებული საქმისთვის ნამჯუნთან ერთად გაერთვა თავი. მალე აღმოჩდნენ დიდი შენობის წინ.
YOU ARE READING
Uncompleted mission
Fanfiction-მოკლედ, კიმ ჯონგიუს უმცროსი ვაჟი, კიმ თეჰიონი უნდა მოკლა. -ამის დედაც, ძმაო. -რა მოხდა, ჯონ? -ეს ტიპი ერთი კვირის წინ იმ ბარში გავჟიმე, მე და შენ რომ ვიყავით. რა ჯანდაბაა. -არ ვიცი, მაგრამ ეს მისია ბოლომდე უნდა შეასრულო ჯონგუკ.
