Forbidden Love Curse

Chapter 1

Different creatures from different realm was invited to enrolled at Rolean Guardian Academy. A school for upcoming Guardian, they will trained every students  to become emotionless, heartless and rational creatures to prevent the chaos of the world.

“Paulina,  don't let them bully you. But, don't hurt them. Even you are  a Bullheaded demons STILL you need to behave yourself,” her brother Paul reminded her.

Inikot lamang niya ang mga mata, paulit-ulit na kasi itong sinabi sa kaniya. Para namang gagawa siya ng hindi  maganda kung pagsabihan siya nito.

Pinagpatuloy lamang niya ang naudlot na pagsusuklay. Kinulayan nito ng itim ang kaniyang kulay kahel na buhok. Hindi niya gustong makuha ang atensyon ng iba, dahil sa makintab at kumikinang niyang buhok.

Alam niya kung gaanong makapang mata ang ibang nilalang dahil sa anyo niya. Ang Kayumanggi nitong kulay at kahel na buhok ang siyang nakakukuha ng atensyon sa mga taong nakasasalamuha niya.

Since she was invited to entered this school. She must disguised  herself kahit sa ganitong paraan lang. ‘I don't like commotion, bulong niya pa.

“Good morning, I'm Paulina Hell.  May I asked where is the dean office,” Paulina asked the guard.  Pinakatitigan siya nito mula ulo hanggang paa. Parang hindi ito sang-ayon na makapasok ang dalaga.

She haven't any choice. She used her powers, the eye of manipulation.

“Tell me where's the dean office,” ani ng dalaga habang nilulong sa hipnotismo ang ginoo.

“Turn left, and walk straight. If you see the golden door, that's the Dean's office,” sagot nito sa kaniya.

Paulina blinked her  pale orange eyes. She's grinning while saying thank you to the guard.

‘Mabilis lang naman palang sagutin, kailangan pang pilitin. Tsss. What a bastard.’

Sumasayaw ang hanggang balakang nitong buhok sa hangin. Kung hindi lamang siguro ganito ang kaniyang balat ay baka hindi siya matahin ng iba. Hindi naman kasi literal na kayumanggi ang balat ni Paulina. Kung itatabi siya sa uling ay baka hindi mo na makilala kung nasaan ang balat ng dalaga.

Huminto sa paglalakad ang dalaga ng maramdaman  ang isang babaeng natatarantang tumatakbo.

“Stop!  Stop!” ani nito ngunit sa lenggwaheng banyaga. Hindi ito maintindihan  ni Paulina kaya tinaasan niya ito ng kilay at ihinarang ang mga kamay sa harapan upang salubungin ang babae. Ginamitan  niya ito ng time freeze upang huminto.

“That's was so closed!” Natatawang ani nito at ngumiti sa kaniya. Mapuputi ang balat nito na parang sa niyebe. Umingos si Paulina. Malaking insulto kay Paulina ang pagtatapat ng kanilang balat. Tila sampal sa kaniya ang magkasalungat nilang kulay.

“Zamira, you are?” tanong nito na ngayon ay sa wikang ingles na.

“Paulina, excuse me!  I have to go.”

Pagdadahilan nito na ang totoo ay naiilang siya sa pagtatapat ng kanilang balat. Para siyang binabaon sa kinatatayuan niya. Naririnig din niya mahihinang hagikhik ng mga nasa palagid.

Kung maaari lamang niyang kitilin ang mga buhay nito ay ginawa na niya. Ngunit, ayaw niyang lumikha ng gulo.  Gusto niyang patunayan sa lahat na hindi lahat ng demons  ay masasama at makasalanan.

Nagpakawala ng malalim na paghinga si Paulina at tinahak na ang pasilyo patungo sa dean's office.

“Where's your Id?” ani ng isang lalaking may salamin.

Nakatuck-in ang puti nitong polo sa kaniyang hapit na slacks. Napatigil siya savpaglalakad at iniangat ang kaniyang paningin sa humarang sa kaniya.

Aminadong nagwapuhan siya sa ginoo ngunit agad niya rin itong iwinakli sa isipan. Pag-aaral at dangal ng lahi nila ang pinunta niya dito. Normal siyang nakipagtitigan sa ginoo at walang emosyon ang pagbitiw niya ng mga salita.

“Mister with eyeglasses. This is my first day of school. With due respect, may I excuse myself to get my Id,” usal niya at nilagpasan ang ginoo.

Napamaang na lamang ang binata sa inakto ng babae. Itinuro niya pa ang kaniyang sarili at tumango-tango na nilingon ito. Nakaawang ang kaniyang labi at matabang na natawa.

“She doesn't knew who am I?”

Kausap nito sa kaniyang sarili habang nakatayo sa gitna ng pasilyo. Huminga ng malalim ang ginoo at bahagyang pinisil ang matangos nitong ilong.

Habang naglalakad ay pinag titinginan siya ng ibang estudyante, ang iba ay kinikilig at ang iba ay natatawa sa hitsura nito.

“Mr. President. Good morning!” bati ng nasa mababang ranko na studyante.

“Good morning too! I like your ears!” komento niya pa. Bahagya namang kinilig ang babae at nagpaalam na aalis.

“Morgan!”

Mula sa silangan ay tumatakbo ang napakagandang babae. May mahaba itong puting buhok na pinalilibutan ng nag nining-ning na mga bato.

“Zamira!” masiglang bati ng binata.

Idinipa pa nito ang kaniyang braso upang salubungin siya. Napairap na lang dalaga habang sumisilay ang ngiti sa kaniyang labi.

“Can you get those weird  eye glasses of yours!”

Morgan sighed, he can't say no to Zamira. He took off his eye glasses and put it on his t-shirt's collar.

“Tada! I love to stare to those lightning  eyes of yours!”

Napakusot na lamang si Morgan sa kaniyang mata dahil hindi ito sana'y na walang salamin. But, this is Zamira Astral everyone. You can't say no to her, or else calamity is waving at you. Naiiling na inakbayan siya ng ginoo. Naglakad sila habang pinapasadahan nang tingin ng ibang kababaihan.

Oo nga't spoiled si Zamira, ngunit hindi ito 'yung tipo ng babaeng manunugod at pupunain ang mga matang nakatitig sa kaniya. Wala siyang pakialam kung ano pa man ang isipin nila. Huwag lang siyang galitin kung hindi ay kapahamakan ang sa salubong sa lahat.

“Anong karapatan mong pasukin ang paaralang ito?”

Mula sa hindi kalayuan ay may pinagkakaguluhan ang mga studyante. Napalingon si Zamira at nagsalubong ang kilay sa mga babaeng may dalang  baton.

Tila pinagkakaisahan nito ang babae sa gitna.  Pinalilibutan nila ito at tila kinukutya.

“Zamira, let me. Hindi ka pwedeng magalit. Maraming mapapahamak,” paalala ni Morgan sa kaniya.

Inirapan lang siya ni Zamira, hindi siya nito pakikinggan. Piinitik nito ang mga bato na pumapaligid sa kaniyang buhok. Tinamaan ang mga babae at dumaing sa sakit. Nanginig sa galit ang babaeng may mahabang buhok.

“Who did it! Urgh!”

“Me? Do you have a problem?”

Nanlaki ang mga mata ng grupo ng babae at napaluhod. Pilit nilang hinila ang isang babae dahil hindi ito nagbigay galang kay Zamira. Wala itong pakialam kahit sumubsob pa siya sa pagkakahila sa kaniya. Nun kang luluhod siya para sa ibang nilalang.

Sumilay ang ngiti sa labi ni Zamira nang masilayang muli ang babaeng nagligtas sa kaniya. Tumakbo siya patungo roon. Halos magimbal ang lahat dahil pakiramdam nila ay katapusan na nila. Pakiramdan nila ay ito na ang huling paghinga nila sa ibabaw ng lupa.

Nakadipa pa ang kamay ni Zamira habang papatakbong lumapit sa babae. Agad namang kumumpas ng mahika ang dalaga at naglaho sa paningin ng lahat.

Napamaang si Zamira at nilinga kung saan ito nagtungo. Naguguluhan niyang inilibot sa paligid ang kaniyang mata. Saan kaya ito nagtungo? Nasaan na ito? Maging si Morgan ay napamaang dahil sa paglaho nito. Paanong nagawa ng isang baguhan ang kumumpas ng ganong kabilis na mahika?