the two mafias

#37

Veronica's POV

Μπιπ μπιπ μπιπ

Τι σκατα ακούγεται
Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω ότι είναι σε ένα δωμάτιο νοσοκομείο με όρους στο χέρι μου τους τραβάω με δύναμη και τους βγάζω κάνοντας τα να με πονέσουν και βγήκε και λίγο αίμα Αλλά τώρα πια δεν νιώθω τίποτα βγαίνω από το δωμάτιο

Ο λουκ τρέχει προς το μέρος μου

Λουκ:veronica ? Είσαι καλά
Veronica:όπως βλέπεις

Πηγαμε στους άλλους

Veronica:που είναι?
Μπαμπάς chr.:ακόμη στην εντατική δεν μας αφήνουν να τον δούμε είπε ενώ ξεφυσιξε όλοι είχαν πιάσει μια καρέκλα και όλοι με δάκρυα στα μάτια αγκαλιά ο ένας με τον άλλον

Μετά από 5 μέρες

Τον έχουν βάλει σε ένα δωμάτιο ενώ μας αφήνουν να τον δούμε καμία όμως εξέλιξη στην κατάσταση του παραμένει κρίσιμη έχω να φάω 3 μέρες είμαι συνέχεια δίπλα του μέρα νύχτα ενώ φεύγω μόνο για να κάνω μπάνιο και να αλλάξω μπάνιο έχω να κοιμηθώ εδώ και 2 μέρες ενώ συνέχεια κάθομαι και του μιλάω για το πόσο τον αγαπώ πόσο μου λείπει γιατί πιστεύω ότι με ακούει

Συνέχεια κατηγορώ τον εαυτό μου γιατί αν την είχα αφοπλίσει δεν θα γινόταν όλο αυτό εγώ έπρεπε να ήμουν στην θέση του εγώ επρ2πε να παλεύω για την ζωή μου όχι Αυτός ο άλλος π πουστης άφαντος έχω βάλει ανθρώπους και τον ψάχνουν

Μετά από 1 μήνα

Οι γιατροί έχουν χάσει κάθε ελπίδα ενώ ζει με τεχνίτη υποστήριξη μας είπαν οι γιατροί ότι δεν θα γίνει τίποτα δεν θα ξυπνήσει ποτέ και ότι πρέπει να τον αφήσουμε να φύγει γιατί ταλαιπωρείται ουσιαστικά μας λένε ότι είναι νεκρός όλοι μετά από σκέψη συμφώνησαν στο τέλος και εγώ σε λίγες ώρες θα τον αποσυνδεσουν και θα τον χάσω για πάντα

Είμαστε στον διάδρομο του νοσοκομείου έξω από το δωμάτιο περιμένοντας τον γιατρό για να το κάνει ενώ με έχει πιάσει μια ταχυπαλμία εγώ φταίω για τον θάνατο του εγώ δεν μπορώ χωρίς αυτόν αν φύγει θα φύγω και εγω