Her zaman korkardım birşey başlamaktan. Sanki eğer ona başlarsam hayatım karışacakmış alt üst olacakmış gibi gelirdi.
Sonradan anladım yanlışlarımı.Benim yaptığım şey hayatın bana çıkmalısın dediği yokuşları çıkmaktan yarı yolda yorulmaktan korkmaktı. Ama herşey geç gibi geliyordu bana. Sanırım işler dahada sarpa sarıyordu. Yoğruluyordum daha başlamadan.
Zaaflarım beni ele geçiriyordu. Ben ben değildim.Ruhum başkalaşmış bir saniye sonrasını bilmiyordum bu beni korkutuyordu.Kalabalığın içinde tek başımaydım sanki.Yaptıklarım bir yandan doğru bir yandan yanış geliyordu. Sanırım kararsızlık insanı yoruyordu.
Artık biryerden başlamam gerektiğini
fark edince. İşleri hızlandırmaya çalıştım. Bir cesaret yola başladım. Ama çok çok zordu. Bazen korkar köşeme çekilirdim ama pes etmek asla.
Kendime bir hedef koyup o hedeftin peşinden ilerlemek.Amacım bu zorlayıcı yerlerden geçmek için etrafıma hiçbirşey geçirmeyen kalın duvarlar ördüm.Bu benim için çok zordu hemde çok...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kafalar Çok Karışık
Literatura FemininaDoğruları yanlış,yanlışları doğru gibi göstermekmi bu çok saçma.
