Kırgın hissediyorum bazen; her şeye, herkese karşı. Bazı kırgınlıklarım insanlara, bazı kırgınlıklarım doya doya yaşayamadığım zamanlara, bazı kırgınlıklarım ise değiştiremediğim şeylere karşı acizliğime.
Kırgın hissediyorum bazen; her şeye, herkese karşı. Bazı kırgınlıklarım insanlara, bazı kırgınlıklarım doya doya yaşayamadığım zamanlara, bazı kırgınlıklarım ise değiştiremediğim şeylere karşı acizliğime.
Böyle zamanlarda yavaş yavaş içime kapanırım. Kimsenin beni anlayamayacağını ve değişik yollarla bir şekilde anlatsam dahi anlamayacaklarını bilirim. Sonuçta onların hayatı, duygusallığı, üzüldükleri şeyler benden çokça farklı. Anlattığım şeylerin pişmanlığının üstüme çökmesini istemem bir kez daha. Üstümdeki kırılmışlığı anlatmaya çok yorgunum üstelik anlamayacaklar da. boşu boşuna beklentiler içinde kalmak beni daha çok üzecek. İnsan bu, başkasına gösterdiğin davranışları aynı şekilde kendine göremeyebilirsin.
Kötü bir ruh haline büründüğüm o günlerde, mutsuzluğun silsilesi çöker üstüme. Kendime her şeyin yolunda olduğunu söylemekten de bitap düşmüş halde kalırım. Çevremin tıpkı bana söylediği gibi "Bu konuyu çok büyütüyorsun, abartıyorsun." derim kendime. Onların aksine, ben bu cümleleri bu kötü ruh halimden çıkıp mutlu olmak için söylerim.
Dumanlı düşünceleri bir zaman sonra aklımdan def etmeyi başarırım, bazı zamanlar bunu yaptığımı sanarak kendimi aldatırım. En çokta kendimi aldatırım ben, onu, bunu değil. Belki de diğerlerinin yaptığını yapsaydım daha az harap olurdum. Bilemiyorum.
Zihnimde yük oluşturan tüm düşünceleri söküp attım, bir müddet yazanları okudum, okudum, okudum. Ne kadar harap olduğumu bu kez daha iyi anladım.
Günler geçsede Gözyaşları geçmiyormuş.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
