Selam canlar bu benim ilk hikayem umarım beğenirsiniz yani şuan kendi kendime bile konuşuyor olabilirim ama neyse
---
Annemi öpüp dışarı çıktım bugün amaçsızca çok mutluydum elimdeki basketbol topunu hem sektirip hemde parka doğru yürümeye başladım evet mutluydum ama 5-10 dakika sonra piskolojimin değişeceğini herkes gibi bende biliyordum ben tam lakabımın kızıydım DEPRESİF işte bu tam bana göre bir lakaptı arkadaşlarım bana hep depresif derler çünkü ben manikdepresif hastasıyım aslında normal insanlardan pek farkım yok arkadaşlarım var çok iyi bir ailem var aslında bazen ailem için üzülüyorum bana katlanmak çok zor olsa gerek
onlarıda istemdende olsa etkiliyorum onlarda sürekli bana katlanıyorlar o yüzden annemide babamıda çok ama çok seviyorum hep yanımdaydılar. basketbol yada farklı sporlarıda yapabiliyorum hatta basketbolda resmi bir takımında oynuyorum ama maç içinde basket atamayınca ağlıyorum ve birine yanlışlıklada olsa çarpsam bile maçı bırakıp kızdan özür dilemeye kalkıyorum ama işte elimde değil.Çokta güzel bir kızım hatta bazı kızlara kıyasla mükemellim denilebir çok güzel bir fiziğim sarı-kumral uzun şaçlarım ve ela gözlerim var aslında hiçbir zaman başka kızlar gibi güzelsem bile ya ben güzel değilim diyen kızlardan olmadım olmuyacam güzelsem güzelim farklı olan tek yanım ise sadece duygu yüklemelerim çok fazla oluyor,mutlu olduğumda normal insanlardan daha fazla mutlu oluyorum çok gülüyorum ama üzgün olduğumda ise sinir krizleri öfke nöbetlerim oluyor ve fazla iştahlanıyorum bide sadece 1-2 saat uyuyabiliyorum bunlar haricinde normal bir insanım aslında ama birde aşktan kaçmamı saymasak aşktan kaçıyorum çünkü aşık olursam üzüleceğimi biliyorum aşk bir girdap benide içine çekmesini istemiyorum
