sene doksanların ortaları. her fakir türk evi gibi bizim evde de anam çamaşırları beni banyo yaptırdığı kırmızı leğende yıkıyordu. o zamanlar anam çok hastaydı ona kıyamadığım için daha 8-9 yaşındayken kendi elbiselerimi kendim yıkardım. anamın rahatsızlığı gittikçe artıyordu babam en sonunda sağdan soldan borç alarak bi tane çamaşır makinesi almıştı. anamın gözlerinin içine güneş doğmuştu sanki hepimiz mutluluktan çamaşır makinesinin önüne geçip oturup dönüşünü izliyorduk evimize ilk defa teknolojik bir alet girmişti ve sonunda anam artık bizim kirlilerimizi yıkayarak yorulmayacaktı. ertesi gün okula gittim türkçe dersinde hoca kompozisyon yazmamızı istemişti konu, en büyük mutluluğumuzdu. bende babamın çamaşır makinesi almasını yazdım heyecanla.. anamın nasıl mutlu olduğunu bizim nasıl mutlu olduğumuzu felan yazmıştım.. herkes sırayla yazdıklarını okuyacaktı ilk ben okudum.. okurken benimle dalga geçip gülmeye başladılar.. hoca bile, bu hayattaki en büyük mutluluğun çamaşır makinesi mi diye dalga geçti benimle.. oturup ağlamıştım çocuktum daha.. kimse anamın sırtından bir yük kalktığı için ne kadar mutlu olduğumu anlayamamıştı.. o günden sonra hiçbir mutluluğumu kimseyle paylaşmadım.. dalga geçilme korkusuyla hep kendi içimde yapayalnız yaşadım tüm mutluluklarımı...
