Niall Horan fanfic - I don't wanna be here anymore.

Dit is mijn eerste verhaal dat ik ga schrijven, ik hoop dat jullie het leuk vinden, reacties en advies zijn welkom! Graag zelfs, want ik wil leren van mijn fouten. Waar het verhaal over gaat lees je vanzelf wel, have fun! 

- 

Niall's POV

Voor de zoveelste keer vandaag staar ik naar mezelf in de spiegel. Wat was er mis met mij? Wat hadden de andere jongens wat ik niet had? Eerlijk gezegd wist ik het antwoord op deze vraag ook wel zelf. Ik zucht eventjes, waren het dan mijn blonde haren? Of was het mijn accent? Of waren het mijn tanden en mijn beugel? Ik had al een beugel gekregen van het management, omdat ze persé wouden dat ik rechte tanden zou krijgen. Ik zucht eventjes diep en loop de badkamer uit, ik gooi de deur dicht en laat me op het grote twee persoonsbed slapen, waar ik deze week alleen sliep. We waren op tour, en we waren nu gestopt, we hadden hier een aantal concerten waardoor we hier een week zouden blijven, we hadden een hotel en de kamers werden gekozen, en je raad het al, niemand wou bij mij. Logisch toch, wie wil er nou met zo'n domme dikke Ier op een kamer. Ik ben toch nutteloos en irritant, volgens iedereen. Ik had het gevoel dat de rest beter was dan mij, nee, dat gevoel had ik niet, dat wás gewoon zo. Ik hoor mijn telefoon over gaan en slenter naar de gang waar mijn jas hing. Ik haal hem uit mijn jaszak. 'Met Niall.' zeg ik tegen de telefoon. Ik hoor de stem van Harry door mijn oor galmen, hij vraagt of ik mee kom eten met de rest. 'Ja sure.' zeg ik met tegenzin die niet te horen is in mijn stem. Ik hang op en bijt hard op mijn lip, eigenlijk at ik zo weinig mogelijk, dan kon ik ook niet meer bijkomen, konden ze daar tenminste niet meer over zeuren. Langzaam trek ik mijn schoenen aan en pak een vest, ik pak mijn beurs, sleutel van de hotel kamer en mijn iPhone, ik stop het in mijn zakken en loop dan de hotel kamer uit. Ik kijk even om me heen en maak de deur dicht, langzaam loop ik naar beneden, met de trap, vanwege mijn claustrofobie ging ik niet meer in een lift. Ik bijt even op mijn lip en als ik onder ben zie ik de jongens al bij de deur staan, ze staan de lachen en te praten. Soms vraag ik me af of ze het erg zouden vinden als ik er niet meer zou zijn, zo te zien vermaken ze zich ook zonder mij. Ze zouden me toch niet missen, niemand zou me missen. Ik zet een geforceerde glimlach op en loop richting de jongens. 'Hee.' zeg ik tegen ze, geen reactie. Ik bijt op mijn lip, zie je wel. Ik kon net zo goed hier blijven. "Waar blijft Niall nou?" hoor ik Zayn vragen. Ik slik. 'Ik was er al.' zeg ik zacht. Ze draaien zich om en kijken naar me. "Oh, nou, dan kunnen we gaan." ik volg ze het hotel uit en haal een hand door mijn haar. Als we langs een apotheek lopen stop ik. 'Lopen jullie maar alvast, ik kom zo, ik ben mijn beurs vergeten.' lieg ik. Ik doe alsof ik terug loop maar wacht op het eind van de straat totdat ze uit het zicht zijn, ik loop richting de apotheek en loop naar binnen toe. Ik kijk naar het oude, mollige vrouwtje dat van uit de berging naar voren komt gelopen, naar de balie. "Kan ik u helpen meneer?" vraagt ze. Ik kijk even rond en loop wat dichter naar de balie. 'Ehm.. een doosje laxeer pillen alsjeblieft.' zeg ik tegen haar. Ik kijk even rond of ik bekenden zag, tuurlijk niet, niemand wist dat we hier in de buurt een hotel hadden, dat was maar goed ook, anders stonden er duizenden fans voor ons hotel, niet dat die veel aandacht aan mij besteden, maar ja. Ik kijk naar de vrouw die een doosje pakt en het me laat zien. 'Ja die zijn goed.' ik glimlach zwak en reken het af. Ik stop het doosje in mijn zak van mijn vest, en loop weer naar buiten. Dit hielp om af te vallen had ik vaker gehoord, zo kon je toch bijven eten, en viel het niet op. Ik loop richting het restaurant en kijk naar de jongens die gezellig aan een tafeltje zitten. Ik voel mijn ogen vochtig worden maar knipper de tranen weg. Stay strong Niall.