insan kovulan bir canlıdır. en çok da kendince kendi içinden.
-yok'a hizmet eden yok'lar ordusu.
çünkü insan bir yorgunluktur; geri kalanı, kimse okumasın diye yazılmış kitaplar.
o yorgun akşamda bir çocuk güldü. bir neslin apar topar dünyadan kopuşuna benziyor gülüşün, dedi adam. hep masken yüzünde bayım, dedi çocuk, insan değil bir maskesin sen. iki düşman gibi birbirlerine baktılar. çocuk gözüyle, adam gözsüzlüğüyle baktı. yaşam nedir, diye sordu adam. yaşam mı, dedi çocuk; yaşam, yanındanşapkaçıkartı
yormuşgibiyaparakgrçipgittiğimbîsaygıdeğeryaratık.
mızmız dergisi/
2; ahmet menteş
