𝙼𝙸𝙽𝙴 𝚁𝙾𝚂𝙴 ✔️

𝙾𝙽𝙴 & 𝙻𝙰𝚂𝚃 ❤️

මගේ ජීවිතේ ගෙවෙන්නේ පාරේ.... හැමදාම රස්තියාදු ගගහා කිසිම දෙයක් කරන්නැතුව ඔහේ බලාගෙන ඉන්නවා....
මගේ ජීවිතේ මෙහෙම උනේ මං පොඩි කාලේ ඉදන්මයි...
මම Jimin.. වයස අවුරුදු 10.
මං පොඩි කාලේම මගේ ඔම්මයි අප්පයි නැති වුණා..... මං හිටිය තැනත් වෙන කව්ද ගත්තා. ඊටපස්සේ මං හිටියේ තැන් තැන් වල....
ජීවිතේ හැටි ඔහොම තමා.. තමන්ට හුඟක් දේවල් ලැබෙනවා. සමහර දේවල් නැති වෙනවා... ඒත් මට මෙච්චර දවසකට ලැබිච්ච දෙයක් නෑ.... හැමදාම ඉන්න තැනින් උදේට නැගිටිනවා... පාරේ ඇවිදිනවා... කොහොමහරි කරලා බඩට කන්න මොනා හරි දාගන්නවා... රෑ වෙනවා... සමහර වෙලාවට දවස ගෙවෙන්නත් හුඟක් වෙලා යනවා... රෑට පාරේ වාහන අඩුයි.. සද්ද වැඩියත් නෑ...
හැමදාම වගේ මං පාර අයිනෙ තියෙන උස බිල්ඩින් එකට නැගලා අහස දිහා බලාගෙන ඉන්නවා... අහසේ තරූ තියෙන දාට මං තනියම ඒවා එක්ක කතා කරනවා... සමහරු හිතනවා ඇති මට පිස්සු කියලා... ඒත් මං වගේ කාත් කවුරුවත් නැති කෙනෙක්ට තරූ හරි ඉන්නවා කියලා දැනෙනකොට මං තනිවෙලා නෑ කියලා දැනෙනවා... ඒත් අහසේ කිසිම දෙයක් නැතුව පාළුවට ගිය දාට දැනෙන්නේ ලොකු තනිකමක්...

ඒත් එක දවසක් මං මේ විදියටම රෑ පාරේ ඇවිද ඇවිද ඉන්නකොට පුංචි ළමයෙක් අඬන සද්දයක් ඇහුණා... මං ඒක වැඩිය ගනන් ගත්තේ නෑ... ඒත් ටික වෙලාවක් යනකොට මට තේරුණා ඒ ළමයත් තනි වෙලා ඉන්නවා වගේ.... මං ඒ සද්දේ ඇහුන පැත්තට පියවර තිබ්බා....
මං දැක්කේ පුංචි රෙද්දක ඔතලා ඉන්න පොඩි ළමයෙක්ව... ඇත්තටම එයා ගොඩක් ලස්සනයි.... ඒත් මට දැනුනේ ලොකු දුකක් වගේම කළකිරීමක්... 😔 ඔව් එයත් මං වගේම තනි වෙලා.. ඇවිදින්න තියා කතා කරන්නවත් බැරි ඒ පොඩි ළමයා දැන් මං වගේම තනි වෙලා.. කාත් කවුරුවත් නැතුව.. මට කරන්න පුළුවන් දෙයක් ඇත්තටම නෑ... මං ආපස්සට යන්න හැරුණා..
ඒත් මං එහෙම නතර වෙලා ආය ඒ ළමයා දිහා බැලුවා.... එයා මං දිහා ඇස් ලොකු කරගෙන බලාගෙන ඉන්නවා... ඇඩිල්ල නතර වෙලා.... ඇත්තටම මට හිත දුන්නෑ එයාව එතන දාලා යන්න... හය හතර නොදන්න ඒ පොඩි එකාට කාත් කවුරුවත් නැති කරන්න බෑ....