Okulun son günüydü.Nihayet 9.sınıfı bitirmiştik.Karneleri aldık.Zehra yine İremle Forumdaydı.Bense sakin biriydim.Az arkadaşım vardı ama özdü.Batuhanla beraberdik ve Batuhan benim en en en yakın arkadaşımdı.Sahile oturduk.Sessizdik.Sessizliği bozan ben oldum.''Bazen gerçekten özlüyorum''.Kimden bahsettiğimi anlamış gibi alt dudağını büzdü.Gözümden damlayan bir damla yaşa engel olamayıp yaşın yanaklarıma doğru süzülmesine izin verdim.Pek ağlayan birisi değildim.Üzüntümü içime saklardım.Ardından kolunu bana dolayıp sıkıca sardı.Her zaman özlediğim kişi ise ölen annemdi.Onu hatirladikça aglamama engel olamıyorum.
Şöyle düşündüm: Batuhan cidden iyisi
Şöyle düşündüm: Annem olsa herşey daha iyi olacaktı
Batuhan'ın acil bir telefonuyla herşey değişti. Arayan annesiydi ve evdeki çamaşır makinelerinin yanmasından dolayı eve gitmek zorunda kaldı. Bende oturup denizi seyrettim.Deniz bana hep huzur verirdi.Ona ''huzur örtüsü''derdim.Yanımdaki banka oturan bir grup erkek vardı. Aralarından biri beni adeta dikizliyordu.Dikizlenmekten rahatsız olmuştum. Yeşil gözler bana bakmaktan bıkmıyordu.Tamam yani yakışıklı olduğu aşikardı.Şort giymekten gerçekten rahatsız olmaya başladım. Hep şort giyerdim.Ama rahatsız olmazdım.Rahatsızlığımı fark eder gibi bana bakmayı kesti.Adını bile bilmediğim kişi yüzünden içim kıpır kıpır oldu.Şunu da belirtmeliyim ki o erkek tayfasındaki herkes çok tatlıydı
