Ben anlamıyorum. Nasıl bir insanın acısını küçümsüyorsunuz? Nasıl "abartma"diyorsunuz? İçe akıtılan göz yaşlarını , içe atılan çığlıkları , kuytulara saklanıp can çıkana kadar ağlamaları , yumruklanan duvarları, yıkılan hayalleri, harabe umutları nasıl bir "abartmaya" sığdırabiliyorsunuz?
