GRİ AŞK +18

İHANET

DEMİŞLER Kİ ÖLDÜ SÖYLEYİN ONLARA KRALİÇE GERİ DÖNDÜ 😉

Merhaba benim bir tanecik okur kankalarım. Duydum ki çok özlemişiz Gri Ask ailesini görmeyi dedim sizi bu kadar beklettiğim yeter

Seviliyorsunuz.

Geç kalmayın koşun okumaya özlemissinizdir.

Şuraya nazar boncuğunu da bırakayım da nazar değmesin<3

🧿

Ayaklarımın altında ezdiğim yaprak hışırtıları huzur vermek yerine tıpkı o günü hatırlıyordu. Herkesin dönüş noktası başlangıç noktası niye paylaştığı bir anısı vardır . Peki ya ben ?

Sonum olarak mı anlatayım insanlara anımı? Ne yapayım yıllardır içimde birikmiş bu acıyı . Kimsesizim ben yapayalnız. Boğazım düğümleniyor bazen sanki bir el boğazımı sıkıyor ve hiç nefes alamadığımı hissediyorum.

Anne ve Baba.

Şu iki kavram kimisi için mutluluğun temsilcisi iken benim için neden bu mutluluk neden kısa sürdü ?

Bazen diyorum ki Allah' a isyan eder mi konuşuyorsun. YAPMA!

Ama sanki bu cümleleri bir bir sayfalara dökerken ben ben değilim. Sanki sadece içimdeki acı konuşuyor.

Acı; hani şu zamanın geçirdiğine inandığımız kavram.

Boşuna kendinizi teselli etmeyin arkadaşlar. Acı hiçbir zaman geçmiyor zamanla aslında siz alışıyorsunuz. Acı kendini alıştırmayı biliyor sadece.

Ellerimdeki kuru toprak hala bana onları kaybettiğim günü anımsatıyor.

Flashback

Elime bir çikolata verildiğini anımsıyorum ama karnım açlıktan ölecek dereceye gelmiş biri de kalkıp demiyor ki bu çocuğa doğru düzgün yemek yedirelim.

Ama o zaman zaten yemek umrumda değil öyle çok ta kicuk değilim bazı şeyleri kavrayacak yastayım.

On yaşında bir kız çocuğuyum. Annesinin dizinin dibinden ayrılmayan ,okuldan geldiği babasının kollarına koşan anne babasından başka birini bilmemiş biriyim.

Aklımda bir daha hiç mi onları göremeyeceğim düşüncesi canlanırken teyzemin sesini duyuyorum.

" Bu çocuğa bu saatten sonra kim bakacak?"

Bunu duymamla sanki kafamdan aşağı kaynar suların döküldüğünü hissediyorum. Hani şu okulda annesi babası olmayanların gittiği yer olarak bize anlattıkları yetimhaneye gideceğimi sanıyorum.

Hıçkırarak ağlamaya başlıyorum. Sonra Emre abim geliyor yanıma bana sarılıyor. Arkada ailem dediğim insanların sanki yarın yokmuşcasına nasıl hararetli bir şekilde kavga ettiklerini duyuyorum.

Bilmiyorum belki de yanımda kimse olmayışından o an için , ama Emre abime sımsıkı sarılıyorum. Bana tek destek veren olduğu için teşekkür ediyorum.

"Emre abi eğer yetimhaneye gidersem beni sıksık mezarlığa götürmek için al olur mu ?"

Emre abim saçlarımı okşadı .

"O nasıl söz Elif . Bir daha senden duymayayım. Senin yetimhaneye falan gitmene izin vermem."

Sımsıkı güven veren kollarıyla sarıldığını anımsıyorum.