Vivid Memories

1

Chapter 1

"I told you didn't I? You're so stubborn! Look what happened!"

Umubo ako at pinilit kumawala sa kadenang nakakabit sa'kin. I hope they will found us.

"This? This is her right? Ang tagal niyong nagtago sa'kin. Walang hiya 'yang tatay niyo! Ang usapan ay usapan!"

Umiling iling ako. "D-don't hurt her, please."

"Ate, wake up! Are you okay?" Gising sa'kin ng kapatid ko.

"Huh? What happened?"

Niyakap ako nito. "You're having a nightmare, Ate. I was about to call you for dinner."

Dinner? Napatingin ako sa wall clock ko. It's already 7PM. Ang haba pala ng naitulog ko. Naramdaman ko ang pagpintig ng ulo ko kaya napahawak ako doon.

"Are you okay, Ate? Should i tell our Parents?" Tanong nito sa'kin.

Umiling lang ako at ngitian ito. "H'wag na. Ako ng bahala. Sige susunod ako sa'yo." Sabi ko.

Nagdadalawang isip pa ito kung lalabas o hindi. Maya maya lang ay lumabas na rin siya. Huminga ako ng malalim at tumayo na. Inayos ko muna ang sarili ko bago bumaba sa kusina.

"Hey Ma, sorry natagalan sa tulog." Sabi ko.

"It's fine, halika kain na tayo?" Malambing na sabi ng Mama niya.

I noticed that Dad is not here. Is he still in his office? Kaninang madaling araw pa siya umalis.

"Ma, where's Dad?" Tanong ko.

Naupo munang kaming lahat at sinandukan niya kami ng pagkain. I feel like Mom's avoiding my question.

Ngumiti lang ito sa'kin. Maybe I'll talk to her later, she's really a private person. Hindi na ako nagsalita pa at nagsimula ng kumain.

Pagtapos namin kumain ay si Manang na ang naghugas. Hinagilap ng mata ko si Mama pero hindi ko na siya makita. Nagpunta ako sa kwarto nila pero wala rin. Huli kong pinuntahan ay ang bakuran. Doon ko naabutan si Mommy na nakayuko.

"Mom? Are you okay?" Tanong ko.

Umiling ito at humarap sa'kin. Parang may tumusok sa puso ko ng makita kong puno ng luha ang mga mata nito. Hawak hawak nito ang picture ng bunso namin.

Our little baby...

"K-kung hindi ko lang sana kayo pinabayaan. Hindi sana siya mawawala." Mahinang sabi ni Mama.

I can still feel that pain. That pain who cause a havoc in our family. Pinigilan kong tumulo ang luha ko at niyakap nalang si Mama.

"Mama, d-diba sabi mo, h-hindi ko kasalanan walang may kasalanan, Ma."

Umiling ito. "S-sana inuna ko muna kayo..."

"K-kaya wala pa ang Daddy mo, k-kasi gusto niyang m-mahanap na yung kapatid mo. Kung buhay," pumiyok ang boses nito. "O hindi na."

Pumikit ako ng gumihit ang sakit sa dibdib ko. I know she's not dead. I can still feel it.

"Buhay pa siya, Mama, tiwala lang tayo." Bulong ko.

Yumakap ito pabalik sa'kin. "Thankyou, for not blaming me, Anak." Aniya.

Ngumiti lang ako. "There's no one to blame, Mom. You're the one cheering us up, but i know you're breaking inside."

"I'm sorry for being so emotional. Namimiss ko lang ang bunso natin." Anito sa malungkot na boses.

Same here, Mom. I miss her, i miss her voice, that she always need me so she can fall asleep. I miss everything about her.