Stay (Playlist Series #01)

Chapter 31

-31-

I was sipping on my wine while looking at the guest that happily talking with the other guest about their plans for their businesses.

"Miss Monteverde." I shifted my glance to Mr. Park Seo Joon, a great businessman in South Korea. He was wearing a suit that cost a million for sure because of the dazzling gem around on his suit, and he looks so expensive and it brings out his exceptional handsome aura for that.

"Oh, Annyeonghaseyo, Mr. Park." I said and bow to him, like what he did awhile.

He chuckled softly. "Don't be so formal like we don't know each other. Please, don't."

"Your accent seemingly sounds foreign, huh." Inayos niya ang kanyang collar at matikas na tumayo sa aking harapan.

"Your oppa is fast learner, that's why I'm kinda good in speaking english now."

"Good for you, then." I sipped on my wine, smile at him. He smiled back, akala ko aalis na siya pero nanatili ito sa aking tabi at sinamahan ako na tignan ang mga guest dito sa second floor.

"Instead of being here, why don't you join with them?" He suddenly asked.

"I prefer to be here, oppa."

"Ah, I know why." Napatingin ako sa kanya.

"Ha?"

"You want to observe those people who will betray you someday, right?" Pabiro niyang tanong, nanatili akong tahimik, nanatiling nakatitig sa mga taong nasa ibaba.

Kinalaunan ay napangisi ako ng muli kong maalala ang pangyayari noon na hindi ko aakalain na siya pa ang magtataksil sa akin. Kailanman, hindi ko siya naisipan ng masama dahil isa rin siya sa pinagkatiwalaan ko. Pero may mga tao talaga na lalabas ang tunay na ugali kapag may nailahad ka na lalabas sa budhi niyang itinatago.

It's been seven years since I leave Almodiel's, then I heard news about my father that sadly died that day, also being kidnapped by those man that I don't know where the hell did they came from.

I recall those scenes I am that night. Being prisoned at abandon house. I can't recall what time did passed when I woke up, pero tandang tanda ko kung gaano kahigpit ang pagkakagapos nila sa aking kamay at paa para hindi ako makatakas.

May malalakas na tawanan na nanggagaling sa labas ng kwarto na naghatid ng kung anong kilabot sa aking katawan. At makita pang nakagapos ako at walang magawa para makawala sa lubid na nakatali sa akin, ay hindi ko maiwasang manginig sa takot. Kahit na anong pagpapatibay ko sa aking loob na magiging okay din ang lahat pero hindi ko magawa sa kakaisip sa kalagayan ni tatay. Wala na si tatay. Hindi ko alam kung anong naging sanhi dahil bago ko sila ihatid ng araw na 'yon ay wala naman akong nakikita sa kanya na nakakaramdam siya ng sakit. No'ng araw na 'yon, kung makatawa at makasabay siya sa kwentuhan namin ni nanay ay akala mo ay walang iniindang sakit. Kung kaya't palagay ako na epektibo ang gamot na pinapainom namin sa kanya.

Hindi ko maiwasang mapaluha habang iniisip ang huling pagtawa at pagyakap ko sa kanya ng gabing 'yon. Kung 'yon na pala ang huling sandali na makakasama ko siya, sana... sana mas niyakap ko pa siya ng mahigpit at sinabi ko na sobrang mahal na mahal ko siya at hindi ko makakamit ang pangarap ko na makatapos kung hindi dahil sa kanila ni nanay. Sana nasabi ko na isa siya sa pinagkakaingatan ko na ayaw kong mawala pa... Sana nasabi at naparamdam ko sa kanya na kung gaano ko siya kamahal at pinapahalagaan. Sana ginawa ko... kung 'yon na pala ang hiling sandali na kasama ko siya.

Nawala ang pag iisip ko kay tatay nang bumukas ang pinto. Pagod ko silang tinignan at nakumpirma ko na sila nga ang dumukot sa akin. Sa panget palang ng kanilang mukha, alam ko na silang 'yon.