Ya ben artık umursanmamaktan bir insanın hep sonuncu tercihi olmaktan ağlarken yanımda kimse olmayışından tam mutluyum derken beni yüz üstü bırakanlardan bıktım sanırım insan en çok bu zaman çaresiz oluyor. En kötüsü de bunu birine anlatamamak içinde çığ gibi büyümesi, yutkunamamak bir süreden sonra ağlayamamak bile, ne bileyim çok acıtıyor. İçim paramparça oluyor ciğerlerim yanıyor gibi ama hep yanıyor hiç söndüren de yok...
