ငါ့ေရွ႕ကအကုန္ထြက္သြားၾက!!
ခြမ္းးး
ၾကမ္းျပင္ထက္သုိ႔ကြဲေၾကသြားေသာဖန္ခြက္ကြဲမွန္ကြဲစမ်ားနဲ႔ေဆးေတြကပ်ံ႕ၾကဲေနလ်က္။jiminထုိအသံေၾကာင့္အိပ္ေနရာမွလန္႔ႏုိးလာခဲ့၏။မ်က္နာေတာင္မသစ္ႏုိင္ပဲအေပၚထပ္သုိ႔ရွိရာသုိ႔အလ်င္အျမန္တက္ခဲ့ေတာ့maidေတြကေၾကာက္လန္႔ေန၍ေခါင္းေတြကုိယ္စီငုံထားၾကတာေတြ႕ရသည္။taehyungရဲ႕အခန္းေပါက္ဝကုိခုိးၾကည့္လုိက္ေတာ့အန္တီႀကီးကသူ႔သားကုိေခ်ာ့ေမာ့ေနတာေတြ႕ရ၏။maidတေယာက္ကေတာ့ဖန္ကြဲစေတြအားရွင္းလင္းသုတ္သင္ေနေလတယ္။
"စိတ္ေအးေအးထားေလသားေယာင္းငယ္"
"က်ေနာ့ကုိသနားစရာသတၱဝါတစ္ေကာင္လုိမဆက္ဆံၾကနဲ႔က်ေနာ္မၾကဳိက္ဘူး"
"အဲ့လုိမဟုတ္ပါဘူးေယာင္းငယ္ရယ္ေမေမတုိ႔ကသားကုိစိတ္ပူလုိ႔ပါ"
"မလုိဘူးက်ေနာ္ကဘယ္သူမွစိတ္ပူေပးစရာမလုိဘူးမ်က္လုံးမျမင္ရေပမဲ့ေျခေတြလက္ေတြလႈပ္ရွားႏုိင္ေသးတယ္"
"သားတခုခုျဖစ္ရင္ေမေမတုိ႔ရင္က်ိဴးရမွာေယာင္းငယ္ရဲ႕အာ့မင္းသိလား"
"က်ေနာ္တေယာက္ထဲေနခ်င္တယ္ထြက္သြားေပး"
အန္တီႀကီးကသက္ျပင္းခ်လုိက္ၿပီးအခန္းထဲကထြက္လာစဥ္jiminကုိအခန္းဝမွာရပ္ေနတာေတြ႕ရေလတယ္။jiminလဲအန္တီႀကီးကသူ႔ဆီလာေန၍အျမန္အရုိအေသေပးလုိက္တယ္။
"ေယာင္းငယ္ကအရမ္းေခါင္းမာတယ္မင္းေတြ႕တဲ့အတုိင္းပဲအဲ့ေတာ့သူ႔ကုိမင္းကပဲသည္းခံေပးပါလုိ႔ပဲေျပာခ်င္တယ္။
"စိတ္ခ်ပါအန္တီ"
အန္တီႀကီးကေခါင္းတဆတ္ညိမ့္လုိက္ၿပီး
"ခုေတာ့သူတစ္ေယာက္ေနပါေစေနာက္မွေဆးထပ္တုိက္လုိက္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ့အန္တီ"
အန္တီႀကီးကသူ႔ေရွ႕မွထြက္ခြာသြားေလတယ္။သူသည္းခံရမည္ေလဒါသူ႔အလုပ္ပဲမဟုတ္လားးစိတ္ကုိအေကာင္းဆုံးျပငိဆင္ထားႏုိင္ရန္အသက္ကုိဝဝရူၿပီးမႈတ္ထုတ္လုိက္တယ္။
***************************************************
ေဆးနဲ႔ေရကုိဗန္းနဲ႔သယ္လာခဲ့ၿပီးtaehyungအခန္းသုိ႔ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။တံခါးကုိေခါက္လုိက္ေတာ့ျပန္ေျဖသံမၾကားရ၍တံခါးလက္ကုိင္ကုိဖြင့္လုိက္ေတာ့ေလာ့မခ်ထားေသာေၾကာင့္ခ်ပ္ကနဲပြင့္သြား၍ေျခဖြကာဝင္လာခဲ့၏။ဗန္းကုိစားပြဲေပၚတင္လုိက္ၿပီးျပတင္းေပါက္ဘက္ကုိၾကည့္ေနေသာtaehyungအား
