ဇြန္လ 15ရက္ေန႔ ည11နာရီအခ်ိန္။
ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕။
အညာအတာကင္းမဲ့စြာ စိတ္႐ွိလက္႐ွိ႐ြာခ်ေနေသာ မိုးေရစက္မ်ားသည္ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ေနရာအႏွံ႔ ဟိုဟို ဒီဒီ ထင္တိုင္းႀကဲေနေပသည္။
ဟန္ျမစ္ကူးတံတားေပၚ၌လည္း ကုန္တင္ကား ႏွစ္စီး၊ သုံးစီး ျဖတ္သန္းသြားသည့္မွအပ မည္သည့္ကားမွ်မ႐ွိေတာ့ေခ်။ မိုးသည္ လူအမ်ားကို ဇိမ္က်က်ႏွင့္အိပ္ေနေစရန္ ဖန္တီးေပးေနသည္။
တံတားေပၚ႐ွိ လူေလွ်ာက္လမ္း/စက္ဘီးျဖတ္သန္းရန္ သီးသန္႔ျပဳလုပ္ထားေသာ ေနရာတြင္မူ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့သည္။
အထက္တန္းေက်ာင္းဝတ္စုံႏွင့္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို လက္ေမာင္းတစ္ဖက္တြင္ခ်ိတ္ထားေသာေကာင္ငယ္ေလးသည္ ဟန္ျမစ္၏ တစ္ဖက္အျခမ္း မီးေရာင္စုံမ်ားျဖင့္လင္းလက္ေနေသာ ၿမိဳ႕ျပကို အဓိပၸာယ္မဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနေပသည္။
မ်က္ခုံး႐ိုးေပၚတြင္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ကြဲေနေသာ ဒဏ္ရာမွေသြးတစ္စက္စက္က်ေနၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးရစရာမ႐ွိေအာင္ ဖူးေယာင္ေနေသာဒဏ္ရာမ်ားအျပည့္။
က်ေနေသာ ေသြးစက္တို႔ကို လက္ျဖင့္လွမ္းသုတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္လည္း လက္တစ္ခုလုံး ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္အျပည့္။
နာက်င္လြန္းလွသည္.....ခါးသီးလြန္းလွသည္.....ဒီဘဝကို သူအခုပဲ အဆုံးသတ္လိုက္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
ေက်ာပိုးအိတ္ကို လမ္းမေပၚသို႔ ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ တံတား၏ လက္ရန္းေဘာင္ႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္တင္းၾကပ္စြာဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
အေဖက ဒီေန႔မနက္ပဲ ေထာင္ဒဏ္ဆယ္ႏွစ္ခ်မွတ္ခံလိုက္ရတဲ့လူသတ္သမား အေမက သူမ်ားအေပ်ာ္မယား....ေနစရာအိမ္မ႐ွိလို႔ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္သည့္စားေသာက္ဆိုင္၏ အေနာက္အဖီတြင္ကပ္ေနရသူ။
လုံေလာက္ပါၿပီ...ဒီေလာက္ဆို လုံေလာက္ခဲ့ပါၿပီ။
ဒီေလာက္ဆိုရင္ ေလာကႀကီးကိုႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာဖို႔ အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။
YOU ARE READING
မိုးရွာတဲ့နေ့တစ်နေ့မှာ ရှေ့နေတစ်ယောက်နဲ့တွေ့ခဲ့တယ် (Eden Contest)
Romanceအဲ့ဒီရှေ့နေနဲ့တွေ့မှ ဒီရင်ထဲကအပူတွေက မိုးရေစက်တွေပတ်ဖြန်းလိုက်သလို ငြိမ်းချမ်းသွားတယ်။
