Bazı tesadüfler mucizelere neden olur ve o mucizeler hayatımızın dönüm noktası olabilir. Eda için de öyle. Bir gecede insanın hayatı nasıl değişebilir ki?
Öncelikle merhabaa 😊😊İlk kitabımla karşınızdayım ve aşırı heyecanlıyım.Bu yola tek başıma başladım umarım kitap ilerledikçe koskoca bir aile oluruz❤Yazarken hataları,eksiklerim olduysa affola iyi okumalar❤
Gözlerimi açtığımda gece olmuştu bile. Bir an önce hastaneye annemin yanına gitmeliydim ama bu gücü kendimde bulamıyordum. Benim için en kıymetli olan varlığımı annemi o halde görmek kalbimin derinlerine bir hançer yemiş gibi hissettiriyordu. O, beni babamdan korurken bu hale gelmişti ama ben onun için hiçbir şey yapamıyordum...
Bir hafta öncesine kadar her şey normaldi. Annem ve ben o sıcacık yuvamızda mutluyduk. Ta ki babam hapisten çıkana kadar.
Başında birçok bela varmış bizim haberimizin bile olmadığı... Duyduğuma göre evrakta sahtecilik, kaçak silah teminatı ve nicesi. Buna rağmen hapisten nasıl çıkabildiğini bir türlü anlayamamıştık.
Bize karşı hep mesafeli dururdu. Bana bir kerecik sarıldığını hatırlamam mesela. Hapisten çıktığına da sevinemedim bu yüzden. O evdeyken sanki kendimi yabancı gibi hissederdim.Ne zaman kahkaha atsam sanki öldürecekmiş gibi bakardı. Sonrada verdi zaten bakışlarının hakkını...
O gece eve içkili geldi. Çıldırmış gibi evde ne varsa yıkıp döküyordu. Annemin üstüne doğru yürümeye başladığında önüne geçtim. Gözlerimin içine bakarken gördüğüm tek şey acımasız bir adamdı. O sırada dediği şeyler hala kulağımda...
"Yaşadığım her şeyin suçlusu sensin. Senin yüzünden girdim o hapse. Senin yüzünden geldi başıma ne geldiyse."
Neden hapse girdiğini bile bilmeyen beni. Bir anda mutfaktan aldığı bıçakla üstüme yürüdü. O sırada annem benim önüme atladı ve olanlar oldu. Kalbinden bıçakladı onu. Kucağıma yığılıverdi bi anda. Gözünden bir damla yaş düştü sonra o masmavi gözleri kapandı.
O ise karşımızda elinde kanlı bıçak öyle duruyordu. Sonra koşarak evden çıkıp gitti.
Düşüncelerimden sıyrılıp hemen hazırlanmam lazımdı. Orada yalnızdı, bir an önce yanına gitmeliydim. Uyandığında beni göremezse çok üzülürdü.
Üzerime montumu giyip dışarı çıktım. Gecenin soğukluğu tenime çarptı. Kar yağmaya başlamıştı ve ben en çok bu zamanları severdim. Etrafta sessizlik hakimdi kar usul usul yağıyordu. Sokakta kimse yoktu ama tedirgindim nedense. Arkamdan biri geliyormuş gibi hissettim, dönüp geriye baktığımda sokakta kimse yoktu. Yürümeye devam ettim.
Adımları hızlandırdım. Nefes nefese kalmıştım. Bir anda başım dönmeye başladı. Kaç gündür bir şey yememiştim. Bir yere oturup dinlenirsem geçerdi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İlerde bir bank vardı oraya ilerlemeye çalıştım. Önünde bir adam duruyordu ondan yardım isteyebilirdim belki. Bir adım attım ve bir anda yerde buldum kendimi. Gözlerimi yavaşça araladığımda bankın önünde duran adam yerinde öylece duruyordu. Bana yardım eder diye düşündüm ama o banka oturdu öylece. Hala kendimdeydim. Ama ayağa kalkacak dermanım yoktu. Bankta oturan adam kim olduğunu bilmediğim birine beni işaret ettiğini gördüm.
Daha sonra dayanamadım ve karanlığın kollarına kendimi bıraktım...
