dit verhaal gaat over jane brown 20 jaar en woont samen met haar vader: Zak brown.
de voorzitter van MClaren f1 team. haar moeder is 1 jaar geleden overleden waardoor jane nu af en toe mee gaat naar een grand prix van de f1.
jane vind zichzelf een d...
'p papa wilt graag dat ik naar huis kom om ''face- to -face'' te praten...... dus ik denk dat ik maar eens naar huis ga' zeg ik huilend. 'weet je zeker dat je in deze omstandigheden zelf naar huis kan rijden?' vraagt lando bezorgd 'ik zal wel moeten, lopen is toch net een iets te lange afstand voor mijn kleine beentjes.' ik lach een klein beetje 'ik wil je anders wel brengen' vraagt Lando lief 'serieus, ik bedoel hoef je je niets meer te doen hier dan, want ik wil je echt niet van mijn werk houden.' zeg ik zenuwachtig, want natuurlijk wil ik wel dat hij mij naar huis brengt maar ik wil ook niet dat hij zich verplicht voelt om de dochter van zijn baas naar huis te brengen. 'van mij kan die gaan hoor' zegt Charlotte 'dus...wil je dat ik je breng?' vraagt hij lief 'ja hoor, maar alleen als jij dat ook echt wilt' zeg ik zacht 'natuurlijk, heel graag zelfs.' zegt hij met een grote glimlach op zijn gezicht wat mij ook meteen aan het lachen maakt. 'oke, zullen we gaan dan?' vraag ik nog steeds met een glimlach op mijn gezicht. 'yes ofcourse my lady''hahaha wat een gentelman zeg' Lando pakt mijn hand vast en neemt mij mee naar buiten 'uhmm..... jij had toch je auto mee?' 'ja waarom?' 'nou ik ben vandaag met Jon hierheen gegaan en nu heb ik geen auto, dus zou ik heel misschien in jouw auto mogen rijden?' 'oh ja, natuurlijk hier heb je de sleutels.' ik gooi mijn sleutels naar Lando toe en ik zie dat hij naar de foto kijkt die aan mijn sleutel hanger hangt. het is een foto van toen mama er nog was....
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
ik zie hem kijken naar de foto en hij wilt eigenlijk iets zeggen maar doet het toch niet. 'die foto is genomen op de dag dat papa mama ten huwelijk ging vragen.' zeg ik als ik de stilte onderbreek 's sorry i ik bedoelde-' 'nee nee het is goed echt waar, ik word eigenlijk ook helemaal niet verdrietig als ik naar deze foto kijk. het maakt me juist alleen maar blij om te bedenken hoe gelukkig we toen nog waren. dus alsjeblieft zeg er geen sorry voor. laten we maar gewoon gaan rijden' grinnik ik 'haha oke let's go then.'
we stappen in en ik toets op het navigatie systeem aan dat ik naar huis wil zodat Lando weet waar hij naar toe moet. de eerste 4 min. zijn ongemakkelijk stil tot dat lando de silte verbreekt. 'mag ik je wat vragen?' zegt Lando zachtjes 'uhm ja, natuurlijk.' 'als je het er niet over wilt hebben is dat ook goed hoor, maar uh ik uh was benieuwd of nou ja je weet wel uhmm...' 'je mag het gewoon zeggen hoor' zeg ik tegen hem als ik zie dat hij het lastig vind om de vraag te stellen 'mis jij je moeder veel' zegt hij snel. ik blijf heel even stil niet wetende wat ik moet zeggen 'nou kijk op sommige momenten heb ik dr zeker wel gemist zoals ik toen voor het eerst ongesteld werd. papa had geen idee van wat hij moest halen voor mij' zeg ik lachend en Lando lacht ook 'maar ik denk dat ik er mee heb leven omgaan ofzo.' 'uhm ik wil je verhaal niet onderbreken, maar is het dit huis?' 'oh maakt niet uit hoor, en ja dit is het. heel erg bedankt voor het rijden.'
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
