Nie ta chemia

Początek zimy 2020

                
   Za oknem było biało,
biel przykryła wszystkie brudy pozostawione na ulicach mojego małego miasteczka...
Mogłoby się tak wydawać, ale życie tu toczyło się dalej, przeszywający mróz nie był jednak przeszkodą dla osób których biel gościła również w nozdrzach. Wciągana substancja a co szło w parze z nią długie wieczorne spacery i rozmowy o rzeczach których na trzeźwo nie mieliśmy odwagi rozmawiać, myśleliśmy że to co mamy jest na zawsze, jednak znajomość która opiera się na wspólnym wciąganiu białego syfu nie da się zachować mimo wszystko...
    Pierwszą przeszkodą był mój dwu letni związek z pierwszą miłością, nie akceptował mojego romansu z metamfetaminą potocznie nazywaną kryształem który im bardziej kaleczył mój nos tym było dla mnie lepiej.
Aby ukryć to co robię ze swoimi „znajomymi od lustra" razem ze wciągną pierwszą kreską, wciągnęłam się w wir kłamstw i zadawanego mu bólu.
   Drugą była szkoła...nowa szkoła,
Pierwsza klasa liceum z rozszerzoną biologią i chemią, gdy wybierałam ten kierunek nie wiedziałam, że jedyne co wspólnego mogę z nim mieć to chemia którą sprzedają mi w woreczkach strunowych. Tam poznałam moją wierną kompankę, której aż za bardzo spodobało się to co możemy robić w wolnym czasie, już na początku znajomość nie miała  szans na przetrwanie, bo sprowadziła się do jednego, wspólnego próbowania nowych substancji. Zaczęły się wspólne kłamstwa, co raz to nowa wymówka aby uniknąć normalnego spotkania ze znajomymi na wspólne zjedzenie pizzy lub napicie się alkoholu, przez jakiś czas wszystko szło po naszej myśli, ale jak długo można ciągnąć coś takiego...
    Trzecią byli ludzie, ludzie z mojego miasta...pierdolony monitoring osiedlowy, nie wiesz kiedy, gdzie i jak ktoś akurat przypadkiem wyjrzy przez okno i zobaczy jak dość nie typowo wyglądające cztery osoby robią dziwne rzeczy i wtedy „plotka“ (bo właśnie tak zawsze tłumaczyłam to bliskim) rozejdzie się dalej...