THE ONE <3

The one who walk away..

Like fairytales. Once upon a time, I fall inlove. But not like in fairytales, that we end up like HAPPILY EVER AFTER. No. It's a big no.

Kasi sa part pa lang na kailangan nya ako ipaglaban. He already give up. Give up on US.

Like in a battle. Di pa nagsisimula ang laban. Pinatalo na nya kaagad.

I hate myself being a coward. To let him go.

Sino ba naman sa atin? (Girls) Ang gustong pakawalan yung taong mahal na mahal natin? Taong kasabay natin mangarap. Haha

Nakakatawa kapag naalala mo yung mga moments na. Sasabihin nya sayong..

"Mahal na mahal kita"

"Di kita iiwan"

"Forever"

"Ayoko nasasaktan ka"

"Ayoko nakikita kitang umiiyak"

Gusto ko isampal sakanya lahat pabalik yung mga salitang binitawan nya. Kasabay ng pagbitaw nya sa aming dalawa.

Pero literal. Di ko nagawa. Di ko na inisip magalit noon sakanya.

Ang nasa isapan ko lang. Eh kung paano ko sya, mapapanatili.

Kaya mas pinili kung maging tanga sa harap ng madaming tao. JUST TO MAKE HIM STAY.

Sabi nya mahal nya ako, ganito ba para saknya yung pagmamahal na sinasabi nya? Hindi nya man lang ako ipinaglaban. Ako lang pala yung lumalaban kaya hirap na hirap ako.

Sabi nya. Di nya ako iiwan. Pero anong ginawa nya? Iniwan nya ako.

Sabi nya. Forever. So, hanggang dun lang pala yung forever namin?

Sabi nya. Ayaw nya daw ako nasasaktan. Sa tingin nya ba hindi ako nasasaktan ngayon? Sa pang-iiwan nya sa akin sa ere. Nakabitin ako sa ere. Naghhintay kung kelan nya ako babalikan. Umaasa ako. Na baka kaya nya pang ipaglaban yung pagmamahalan namin. Pero hindi pala ganun ka-strong yung LOVE namin sa isa't isa.

Sabi nya. Ayaw nya daw akong nakikitang umiiyak. Sinaktan nya ko e. Natural iiyak ako. Pero sorry. Di ko napigilan. Sa taong sobrang nasasaktan yung pag-iyak na lang ang nakakagaan ng loob.

NGAYON KO LANG NALAMAN NA WALA PALA SA VOCABULARY NYA YUNG SALITANG IPAGLABAN. :)

Puro katangahan lang pala lahat ang ginawa ko.

Hindi ko kasi inisip yung sarili ko.

Lahat ng pagmamahal ko ibinigay ko sakanya.

Wala na akong pakialam kung wala ng natira para sa sarili ko, kasi dito ko masaya e? Sakanya ako masaya.

Sakanya UMIKOT ang MUNDO KO. Nalula na nga ako. Lol.

Despite all of that?
Yung PAGMAMAHAL NA IBINIGAY KO?

IBINASURA NYA LANG!

TINAPON NYA LANG!

BINALEWALA NYA LANG!

DI NYA PINAHALAGAHAN!

Hindi ba nya alam na sa milyong milyon na tao. Siya ang pinili ng diyos para mahalin ko? Para seryosohin ko? Pero di nya sineryoso. Di nya ako mahal.

I ask GOD that time. Why all of the people, WHY ME? Bakit ako pa? Yung nasasaktan ng sobra. I don't fool anyone. Wala akong pinaglaruang tao. Wala akong niloko. Pero bakit kelangan ko masaktan ng ganito? Minsan sa buhay. Kelangan ng konting drama. Reality.

I ask him, for the second time "Why all of the people? Why HIM? Bakit sya pa po yung nakasakit sakin ng ganito? :(

Alam ko namang hindi sasagot si god.

Then lately, narealize ko..

After the long days.. I've been crying.
Pag aaksaya ng panyo sa kakaiyak.. Sipon sa katutulo... Sa hirap ng paglalaba nun... Pagaaksaya ng tissue.. Na sobrang magastos.. Gabi-gabi na lang basa ang unan ko pati kumot nadadamay.. Sa pagbato ng lahat ng bagay!!! Na kung pwede lang sila magsalita sasabihin nila "Quits na tayo *insert my name here*,Parehas na tyo ng nararamdaman sobrang nasasaktan..

I decided to MOVE ON.

Nahagilap ko din yung salitang move on.. Sa wakas..