Ara sokakta ağlayarak yürüyordum. Elimdeki bilete baktım. Yanımdan geçen insanların tuhaf bakışlarına aldırış etmeden daha da ağlamaya başladım. Bugün için amma da heycan yapmıştım. Bunu bana nasıl yapabilirler? Hadi o piçi boşveriyorum ama Beste? Hiç mi düşünmedi kırılıcağımı? Birlikte geçirdiğimiz zamanlar, anılarımız onu hiçmi rahatsız etmedi?
Beste en yakın arkadaşımdı. Kumral, orta boylu yeşil gözlü çok tatlı bir kızdı. 5.Sınıftan beri arkadaştık. Ailelerimizde tanışınca daha da yakınlaşmıştık, yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi kardeşten bile öteydik biz..
Besteyle hergün ikimizden birinin evinde toplanır o gün hakkında dedikodu ve değerlendirmeler yapardık. Herşeyimizi birbirimize anlatırdık birbirimiz hakkında bilmediğimiz birşey yoktu. pardon ya da ben öyle zannediyomuşum(!)
-1 SAAT ÖNCE-
Aynanın karşısına geçip güzel göründüğüme kanaat getirdikten sonra,"ben çıkıyorum" diye anneme seslendim. Zaten Besteyle buluşcağımı bildiği için sadece "geç kalma" dedi.
Saatime baktığımda daha çok vaktimin olduğunu gördüm, ahh yine heyecan yaptım işte. Durağa gittiğim de otobüs hemen gelmişti, allahtan bu sıcakta bide bunu beklemedim diye içimden dua ederken bide otobüste oturacak koltuk olduğunu görünce içimde sevinç dansları yaptım. Cam kenarına oturup kulaklıklarımı taktım ve gözlerimi kapattım. Yanıma birisinin oturduğunu hissedince merak ederek gözlerimi açtım. Bi teyze oturmuştu. Kafamı camdan tarafa çevirdiğimde, lunparkın orda değilde daha farklı bi yerde olduğumu gördüm. İlk başta nerde olduğumu kavrayamasamda sonradan farkettim.
Panik yaparak ayağa kalkıp yanımda ki teyzeye "bu otobüs neden bu tarafa gidiyo?" diye sordum. "Kızım sen bilmiyorsun galiba dün otobüslerin numaralarını değiştirdiler." deyince teyzeye teşekkür edip en yakın durakta indim. İndiğim yere baktımda lunaparka yakın, tanıdık yerler olduğunu görünce rahatlayıp ara sokaklarda yürümeye başladım. Besteyle lunaparkın önünde buluşcaktık. Ayy yine heycanlandım çünkü bugün ilk defa ikimizde hız trenine bincez. Şimdiye kadar bi cesaret edipte binemiyoduk ikimiz bugün için sözleşip artık yapmalıyız demiştik.
Ben böyle aptal aptal sırıtarak tam köşeyi dönmüştüm ki bi anda Gülümsemem soldu. Kanımın çekildiğini hissettim. Sanki kalbime birisi küçük küçük iğne batırıyomuş gibiydi. Gözümden bi damla yaşın indiğini hissettim ve bi damla daha. Elim Ayağım boşalmış gibi titriyordu. Beste?? Kardeşim benim sevdiğim çocukla beni aldatıyodu. "Bunu bana nasıl yaparsınız?" diye bağırdığımda bi yandanda göz yaşlarımı silmeye çalışıyodum ama ben sildikçe yenisi geliyordu.
Bağışırışımla ikiside öpüşmelerini bırakıp bana döndüler. Semih umursamaz bi tavırla omuz silkerken Beste bana doğru gelmeye başladı. "Benden uzak dur." diye bağırmamla olduğu yerde kaldı ve oda ağlamaya başladı. "Büşra lütfen açıklaya biliri-" cümlesini bitirmesine izin vermeden "Bunu nasıl yaptın ha?? Hergün kardeşim derken hiç için acımadımı? Hiç vicdan azabı çekmedin mi? Bir daha beni arama, sorma, yanıma gelme senin kardeşin yok artık" diye bağırdım ve arkamı dönüp koşmaya başladım. Arkadan seslendiğini duydum ama dönüpte arkama bakmadım.
Evet arkadaşlar bu benim ilk hikayem. Daha çok acemiyim. Bu hikayenin daha başı bile değil İnşallah beğenirsiniz. Yorumlarınızı bekliyorum:-D
