Almost Perfect

chapter I

"Paki abot nga daw yung bag ko" magalang na utos ni Evange sa'kin, lola ko sa mother side. Matagal nang patay ang lola ko sa father side that's why I treasured my lola Evange so much. She's my only Lola left.

When I heard her command, I put my cellphone down. She hates holding cellphone kapag may inuutos siya. Gusto niya kapag utusan ka, sundin mo agad. Ayaw niyang mabagal kumilos. Kaya kahit nagrereview ako, itinigil ko. "Tapos kunin mo 'don ang susi sa may lamesa banda. Dalhan mona din ako ng tumbler na may tubig. Make it faster, Fia. May pupuntahan tayo"

"Saan ang punta, La?" out of my curiosity, I asked her where to go. It's new. Kadalasan mag isa lang siya kapag may lakad. Tapos ngayon, anyari?

"Kunin mo nalang pinag-uutos ko" she did not bother to answer my question, it only means, she is not in the mood. Obviously naman.

Umakyat mona ako ng kwarto para kumuha ng jacket saglit. Hindi na ako nagbihis total kaliligo kolang naman kagabi. Besides, nagmamadali si Lola. I'm wearing my color maroon jacket with white t-shirt. Tapos naka shorts pambaba. I put liptint narin to save my pale lips. Medyo nakakahiya naman lumabas ng bahay kapag maputla narin pati labi ko. Sinuklay kona din ang maikli kong buhok, hanggang bewang lang naman. Para sa kanila mahaba, pero para sa akin ay hindi. Mas mahaba parin 'yung dati kong buhok. Pinutulan kolang last year kase magastos masyado sa shampoo tapos nahihirap ako mag suklay. When my mother died, hindi na ako nagdalawang isip na putulan ito.

I spent five minutes in preparing myself. Pagkatapos nun bumaba na ako ng hagdan para kunin yung mga gamit ni Lola. Nagtungo muna ako sa mesa para kunin ang bag bago ako dumiretso sa kusina, para kunin naman tumbler.

"Wala ko nakita yung susi, La. Saan ba nakalagay?" Hindi ko talaga hinanap 'yung susi kase hindi ko naman alam kung saan koba hahanapin. Oh, diba? I'm apha kid.

" Tara na. Nasa akin na ang susi" shutaaa. Buti nalang talaga.

Jusmi. Kinabahan ako doon, kunti.

Pagkalabas namin ng bahay, dumiretso na agad kami sa parking area kung saan naka park ang lumang kotse ni lola. Sa likod ng bahay. Medyo may kalumaan narin yung kotse pero pwede pa namang magamit. Hindi naman kase laspag gumamit ng kotse si lola. Kahit sa ibang gamit niya ganoon din. She value her things more than she value her life. Ganun siya mag-ingat.

Bago ako pumasok ng kotse, inaalis ko muna sa ilalaim ng sasakyan si Hailey, my precious cat. Isa kase sa mga hilig niya ay ang matulog sa ilalim ng kotse, kung minsan, sa ilalim ng mesa. One time, hindi napansin na nasa ilalim pala siya, ayon naipit ang paa. Buti nalang hindi ganoong napuruhan.

"Seatbelt mo" she reminds me.

"Aw, sorry po" sa sorba kong pre-occupied, hindi kona namalayan naka alis na pala kami. Kung saan-saan na kase lumilipad yung isip ko. Kaya madalas akong pinagsasabihan na mag ingat everytime sinasama ako. Once narin kase akong nakatulog habang nasa byahe tapos biglang nag preno ang sasakyan. Kaya at the end, nauntog ako sa dashboard. Hindi naman siya masakit, parang kagat lang ng dinosaur.

Huminto ang sasakyan sa may malapit sementeryo. Anong meron? Bakit kami pupunta sa sementeryo? As far as remember, next month pa naman ang death anniversary ni mommy. Kung ganoon, sino?

ZEPH H. RITCHEREZ

September 15, 1999

Sino si Zeph? Eh, hindi naman siya ang asawa ni Lola Evangeline? My Lola's husband name is Dante, he died on car accident 5 years ago.

I'm wondering what is their connection.

Silence. Walang nagsasalita sa amin ni Lola. Eh, hindi ko nga alam kung ano ba ang dapat kong gagawin. Basta nalang ako natulala. Maski magtanong, hindi ko nagawa.

Kitang-kita ko ang sakit sa kanyang mga habang sapo-sapo niya ang lapida. Agad niyang nilagay ang babies breath flower sa puntod. Nagsindi ng kandila. She's murmuring something, hindi ko nga lang marining kung ano because our distance is approximately 10 meters away. Gusto ko siyang lapitan kaso natatakot ako na baka pati ako maiyak.

Natatakot ako.

Umalis din kami agad pagkatapos niyang mag sabi ng "sorry" kay Zeph. The whole time, she kept chanting "sorry" I don't really know what's going on. Tanging sorry lang talaga narinig ko, other than that wala na.

I close the window. Medyo malamig na kase, ramdam na ramdam ko 'yung lamig na pumapasok mula sa labas. Palubog na si haring araw. The street light started to light. Hudyat na malapit na ang gabi.

Walang naglakas loob mag salita. Inside the car is filled with silence.

"Hmm" hindi ko alam kung ano sasabihin ko.

Jusme. Ang awkward.

"Zeph was my first love" lola confessed