Listen To Me

"Heey meiden, alles goed?" vraagt River vrolijk als ze de zussen ziet staan. Allebei kijken ze glimlachend op, maar dan zien ze dat het River was die dit zei. Op het moment dat ze zich dat realiseren verdwijnen de tandpasta glimlachen en gaan ze weer verder met hun gesprek. "Druk in overleg zo te zien. Sorry, ik wilde niet storen." zegt River vriendelijk terwijl ze de zussen voorbij loopt. Vrolijk loopt ze verder naar de bakker, maar van binnen doet het pijn dat de meiden haar negeren. Ze laat alleen niks merken, ze moet zich groot houden, niemand hoeft te zien hoeveel pijn het haar werkelijk doet. Het gaat prima zo, houdt ze zichzelf voor.

Als River bij de bakker aangekomen is, ziet ze dat er een enorme rij staat. Het is zaterdag en dan is het brood van de bakker altijd extra lekker. Ze sluit achteraan aan en wordt overspoeld door flarden verhalen en lachende mensen. Iedereen praat met elkaar, maar ze praten niet met River. Het is niet dat ze haar niet zien hoor, echt niet, maar ze praten gewoon niet met haar. Als River eindelijk aan de beurt is vraagt ze om een brood en een gebakje, want haar vader is jarig. "Nou gefeliciteerd met je vader River, maar ik moet je helaas teleurstellen, we hebben geen gebakjes meer. Het enige wat ik nog over heb is een halfje brood. Het is bijna drakentijd zie je, mensen halen een voorraadje, voor het geval dat..." Toen het woord drakentijd viel werd het stil in de bakkerszaak.  "Oh drakentijd ja." zegt River zo nonchalant mogelijk. Ze wilt niet bang overkomen, maar eigenlijk is ze dat wel.  Dan begint ineens iedereen te fluisteren, je hoort de paniek en de angst in de stemmen. River kijkt naar de mensen die angstig lopen te fluisteren en sommige moeten huilen omdat ze familie hebben verloren in de vorige jaren. Ze denkt aan haar moeder, haar moeder die er niet meer is door de draken. De stemmen om haar heen worden steeds harder en de blikken steeds doordringender. Maar dan wordt ze weer naar de realiteit getrokken, doordat de bakker haar naam geïrriteerd roept. "River?" vraagt de bakker. "Wat wil je hebben?" vraagt hij nogmaals. "Uh nou, doe dan maar dat halfje brood. Dan zetten we daar gewoon een kaarsje in en dan is mijn vader al blij zat." zegt River vriendelijk. De bakker knikt en geeft het halfje brood aan River. River bedankt de bakker en loopt weg. Voordat ze de deur uitloopt hoort ze nog net een vrouw om een gebakje vragen waarop de bakker antwoordde: "Jazeker heb ik die nog, speciaal voor u..." en dan valt de deur van de bakker achter haar dicht. River begrijpt er niks van, ze is toch gewoon aardig tegen iedereen? Waarom wil niemand dan vrienden met haar worden?

 Thuis aangekomen legt ze het halfje brood op tafel, stopt er een kaarsje in en geeft het aan haar vader. "Gefeliciteerd pap!" zegt ze vrolijk en ze geeft hem een kus op zijn wang. "Bedankt lieverd." zegt hij droevig. River kijkt haar vader aan, hij ziet er slecht uit. Hij ziet er al slecht uit sinds de vorige keer dat de draken hun dorp lastig kwamen vallen. De keer dat hun huis in vlammen op ging en haar moeder in stukken werd gescheurd voor haar en haar vaders neus. Haar vader kijkt naar het stukje brood in zijn handen met een zielig brandend kaarsje erin. "Waren de gebakjes op?" vraagt hij een beetje verbaasd. River probeerd zich een houding te geven, maar ze weet gewoon niet hoe ze tegen haar vader moet zeggen dat de drakentijd er weer bijna aan komt. "Ja helaas, het is bijna drakentijd, vandaar.." Na dit gezegd te hebben kijkt ze haar vader voorzichtig aan. Ze ziet dat het hem pijn doet en dat hij alleen wilt zijn.  "Ja, drakentijd.. Ga wat leuks doen met je vrienden meid, nu het nog kan. Straks kunnen we alleen nog maar binnen zitten."Terwijl hij dit zegt doet hij de deur voor haar open, zodat ze wel naar buiten moet. "Bedankt pap."zegt River terwijl ze naar buiten loopt. Ze vind het heel erg dat haar moeder er niet meer is, maar ze vind het nog erger dat haar vader er zo kapot van is. De eens zo vrolijke man kan nu alleen maar sip voor zich uit staren en wilt alleen nog maar alleen zijn. River staat er alleen voor.

 Ze loopt naar het dorpsplein en groet vrolijk iedereen die ze tegen komt, maar niemand lijkt geïnteresseerd te zijn in haar. Wel kan ze flarden verhalen opvangen. De meeste gaan over de drakentijd. Mensen die zich angstig afvragen hoe lang het nog zal duren voor de draken komen, mensen die van alles aan het inslaan zijn, omdat ze bang zijn, en genoeg in huis willen hebben zodat ze niet meer het huis uit hoeven, mensen die zich afvragen of de draken dit jaar uberhaupt wel gaan komen. Maar soms hoort ze ook dat er over haar gefluisterd word. Over haar vader die het huis niet meer uitkomt, over haar moeder en dat zij degene was die dit huishouden bij elkaar hield, dat River er niks aan doet om haar vader te helpen, dat ze hem in zijn huis laat wegrotten van verdriet. Maar dit is allemaal niet waar.