|Unicode|
လက်ထဲက တော့ပုကီပန်းကန်ကိုကြည့်ရင်း ဆောနူသက်ပြင်းချလိုက်မိတယ်။ အလုပ်ရှိလို့ ဒီညအိမ်ပြန်လာဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့မေမေက သူ့ကိုစိတ်မချဘူးဆိုတဲ့အကြောင်းပြချက်နဲ့ ပတ်ဆောင်းဟွန်းအိမ်ကို တော့ပုကီတစ်ပန်းကန်လုပ်ပေးပြီး လွှတ်လိုက်တာပဲ။ ပန်းကန်ထဲမှာမို့မောက်နေတဲ့ တော့ပုကီတွေက နှစ်ယောက်စာ စားလို့ရတာထက်တောင် များဦးမယ်။ မေမေကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို အရင်ကလိုမှတ်ပြီး စေတနာတွေပိုနေတော့တာ...။
Pw သိနေပြီးသား အိမ်တံခါးကိုဖွင့်ပြီး သူဝင်လာလိုက်တယ်။ ဒီအိမ်တံခါးဝမှာ အမြဲချထားတတ်တဲ့ သူ့ခြေထောက်ဆိုဒ်နဲ့ကွက်တိ ခြေညှပ်ဖိနပ်လေးနားမှာ ဒေါက်ဖိနပ်လှလှလေးတစ်ရံ။ ဒါ့အပြင် ဧည့်ခန်းစီကနေ ပျံ့လွင့်လာတဲ့ ရယ်သံချွဲချွဲလေး။
ဒီလိုဖြစ်မယ်မှန်းသိရင် မေမေ့ကို မင့်ချိုကိုတော့ပုကီပဲ လုပ်ခိုင်းလိုက်ပါတယ်။
"အိမ်ထဲတံခါးဖျက်ပြီးဝင်လာရင်တောင်
ကြားမဲ့ပုံမပေါ်ဘူးထင်တယ်နော်"
ပိုင်စိုးပိုင်နင်းပဲ အိမ်ထဲဝင်လိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲမှာ စာတူတူထိုင်လုပ်နေပုံပေါ်တဲ့နှစ်ယောက်ကို မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ရင်း မီးဖိုခန်းဆီ တန်းသွားလိုက်တယ်။ ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေတစ်ဘူးဆွဲယူကာ ရေတစ်ဝက်ကျော်လောက်ကုန်တဲ့ထိ သူမော့သောက်လိုက်မိရဲ့။
"တော့ပုကီတွေမအေးကုန်ခင်လာစား ပတ်ဆောင်းဟွန်း"
ပတ်ဆောင်းဟွန်း။
ဆယ်နှစ်နီးပါး သူနဲ့အတူကြီးပြင်းလာတဲ့
ငယ်သူငယ်ချင်း။ ဒါမှမဟုတ် ဟျောင်းလို့ပြောရမလား။
တစ်နှစ်ကွက်တိစောမွေးလာတာမဟုတ်လို့ သူကတော့ ပတ်ဆောင်းဟွန်းကို ဟျောင်းလို့ခေါ်ရတာမကြိုက်ဘူး။
ခေါ်ဖြစ်တဲ့အချိန်လည်းနည်းတယ်။ ထားပါ...ဒါတွေ။
သူတို့နှစ်ယောက်အကြောင်း ပိုသေချာအောင်ပြောရရင်တော့ သူတို့က သူငယ်ချင်းမကျ ရည်းစားမကျ အခြေအနေမှာရှိနေတဲ့သူတွေပေါ့။ friends to lovers ဖြစ်သွားနိုင်လောက်တဲ့ ရင်ခုန်စရာစတိတ်ပေါ်မှာရှိနေကြတဲ့သူတွေမဟုတ်ဘဲ ဘယ်သူက ဒဏ်ရာအမာရွတ်တွေကိုများ ပိုပေးနိုင်မလဲဆိုတဲ့ဂိမ်းတစ်ခုကို ကစားနေကြတဲ့သူတွေ။ တစ်ခါတလေ လူကွယ်ရာမှာ အနမ်းတွေနဲ့ ရင်ခုန်ရင်းရစ်မူးနေတတ်သလို တစ်ခါတရံကျ အဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကထွက်လာတဲ့စကားတွေနဲ့ပဲ တစ်ယောက်အပေါ်တစ်ယောက် နာကျင်စေကြပြန်ရော။
