Υπόθεση Ωμέγα

Κεφάλαιο 3 - Το χαμένο κορίτσι

ΝΑΤΑΛΊΑ

Όσο ξέπλαινα τη μύτη μου και τη μαύρη μπλούζα μου από τα αίματα στο βρόμικο νεροχύτη του σχολείου, ο Γιάννης είχε ακουμπήσει την πλάτη του στα πλακάκια του τοίχου με το χαρτί υγείας στο χέρι.

"Τι άλλο θα γίνει σήμερα μου λες; Άφησες κανένα ψαλίδι ή συρτάρι ανοιχτό στο σπίτι σου και έχουμε τόση ατυχία την πρώτη μέρα;" με ρώτησε αγανακτισμένος.
Έκοψε λίγο χαρτί και μου το προσέφερε κάνοντας έναν μορφασμό.

Έκλεισα τη βρύση και έμεινα να με κοιτάω στον καθρέφτη. Άρπαξα το χαρτί από τον Γιάννη και άρχισα να περπατάω βιαστικά προς την τάξη.

"Το πρώτο περιστατικό δεν ήταν ατυχία. Έχασα για λίγο τον έλεγχο επειδή ήθελα να σε υπερασπιστώ. Και επίσης, μου άνοιξε η μύτη και εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να γκρινιαζεις;" τον ρώτησα ενοχλημένη.

"Αμ, Ναταλία. Ξέρεις ότι με κάνει έξαλλο όταν πιστεύεις ότι προσβάλλομαι με το παραμικρό. Σου έχω εξηγήσει ότι δε θέλω να με βοηθάει κανένας για μια τέτοια μπούρδα" είπε όσο με ακολουθούσε.

"Άρα είχες νεύρα μαζί μου. Και έπρεπε να το καταλάβω!"

"Επανάληψη μήτηρ μαθήσεως. Το έχουμε ξαναδεί το σκηνικό" είπε και χειροκρότησε στον αέρα.

Έτριψα το κεφάλι μου γιατί μου την έδινε όταν το έκανε αυτό και του έφερα μπροστά στη μούρη του τα δάκτυλα μου.
"Ναι ας μυρίσω τα νύχια μου".

Με το που το είπα αυτό, ακούστηκε ένας κρότος έξω από μια μεταλλική πόρτα δίπλα στις τουαλέτες και πεταχτήκαμε από τον τρόμο. Ήταν μισάνοιχτη και έτσι είδαμε να φεύγει γρήγορα μια σκιά. Βγήκαμε έξω να δούμε τι γίνεται και ίσα ίσα προλάβαμε να δούμε ένα ψηλό άγνωστο τύπο να πηδάει τα κάγκελα του σχολείου λες και ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Κοιταχτήκαμε με τον Γιάννη με απορία και σκεφτήκαμε ότι θα ήταν απλά κάποιος που έκανε κοπάνα.
Είχαμε τη συνήθεια από παιδιά να βγάζουμε παρατσούκλια και ονόματα σε ανθρώπους ή καταστάσεις αντίστοιχα για να τα κοροϊδεύουμε έπειτα. Τον τύπο τον ονομάσαμε Νίντζα-Πάνα από την κοπάνα και γελάσαμε δυνατά αφού για άλλη μια φορά τα μεγάλα πνεύματα συναντήθηκαν.

Αγκαλιάστηκαμε, κάναμε τη μυστική μας χειραψία και επιστρέψαμε στην τάξη.

***

ΆΡΗΣ

Για φθινώπορο έκανε ακόμα τρελή ζέστη. Καθόμουν πότε σε μια πέτρα, πότε στην αιώρα που είχα στήσει ανάμεσα σε δύο ξερά, καμπουριαστά δέντρα και βαριόμουν γάμα τα. Το μόνο που μπορούσα να κάνω μέχρι να περιμένω εντολές από τον Άλφα μου, ήταν να ξύνω ένα καινούριο μαχαίρι που θα το έκανα δώρο στη μικρή μου αδερφή.