İfade edemediğim bir eksiklik hissi var içimde , hüznün dünyasına girdim gibi hissediyorum.
Bağrımda çiçekler de açmıyor artık, eskisi gibi de değilim.
Bir kırgınlık mı desem, bir yorgunluk mu desem tanımlayamıyorum. Sadece içime hüznün bulutları çöküyor ve içimdeki herşeyi kaybediyor gibi oluyorum. Bu kuyudan çıkaracak bir el olur mu diye düşünürken tüm ellerin beni ittiğini unutuyorum.
Karanlık dünyanın karanlık insanlarına güvenir mi bir daha bu gönül dersin.
Olmaz biliyorum galiba bu kadardı diyorum ve hüznü kabullenip köşeme çekiliyorum...
🥀🥀
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yüreğimdeki Resimler
Truyện NgắnBu gece , ayın olmadığı yerde yıldızları gördüm. Ne kadar da insanlara benzediklerine, şahit oldum
