Gözlerimi açtığımda bir odadaydım, etrafımda kimse yoktu. Burası hastane odasıydı 'umarım abimler buraya gelmemişlerdir' diye düşünürken odaya bir hemşire girdi;
+Uyanmışsınız Selin hanım bebeğinizde de sizde de bir hasar yok ikinizde iyisiniz sadece bayılmışsınız aileniz dışarıda az sonra gelirler.
-Ta-tamam
'Ailemmi ? Bebek mi demişti o ? Abim, babam olamaz gelmediler dimi gelmediler' aklımdan geçenler üzerine gelmişlerdi bile abimin gözlerinden ateş fışkırıyordu sanki gözüne bakmaya korkuyordum kafam öne eğik bir şekilde beklerken abim yüzümü sıkarak kafamı kaldırdı ;
+Ne yaptın lan sen
-A- abi
+O bebeği aldırıcaksın ben Semihle konuştum kabul ediyor onu da bulucam ödeyecek bunu o şerefsizde duydunmu Selinn!
Gözümden yaşlar yine akmaya başlamıştı birşey söyleyememiştim çıkmıştı abim odadan, hala nasıl evlenmeyi düşünüyor bu çocuk benimle babam başlamıştı konuşmaya;
+Benim tanıdığım bildiğim Selin bunu bana yapamazdı kızmıyorum ben sana, birşey de demiycem şimdi.. bundan sonra dademiycem ama-
-Baba..(o son söz zaten yanan içimi daha da alevlendirmişti)
+Şştt..sözüm bitmedi daha babam var diye gezme bundan sonra, sen beni de bizi de kaybettin Selin. Kıyafetlerini ve evde sana ait olan herşeyi az sonra buraya bırakacaklar. Sonra da kime gidersen git. Hadi Hale gidiyoruz.
Bitmişmiydi herşey bunların üstüne birde o çocukla evlenecekmiydim ben hayır hayır olmaz yapamam evlenemem ben onunla tanımıyorum bile yanımda bir tek Yağmur kalmıştı ;
+Yağmur, bir kaç gün sende kalabilirmiyim daha sonra başımın bir çaresine bakarım ben
-Orası bizim evimiz ikimizin unutma bunu, bir kaç gün değil ne kadar istersen kalabilirsin evinde, Eşyaların gelsin onlarıda alıp çıkarız.
+Tamam
-Hee bu arada Buğranın bu olanların hepsinden haberi var, artık seni kabul etmediklerini de biliyor. En yakın zamanda nikah işlemleri başlıyacak. Abin baban falan burda diye gelmedi.
+Ben onu tamamen unuttum
-Ben unutmadım- (telefon çalar) hah geldi eşyalar sen hazırlan ben eşyaları arabaya koyucam.
+Tamam
Hazırlanıp beklemeye başladım, telefonum komidindeydi sanırım Yağmur getirmişti telefonu elime alır almaz Yağmur aradı
+Hazırmısın
-Evet
+Tamam otoparkın çıkışında bekliyorum
-Tamam geliyorum
Hastanede koridorunda hızla ilerlerken kafası önde eğik ilerleyen bir ''gerizekalıya'' çarptım kendimi bir anda onun üstünde buldum apar topar kalkmaya çalışırlen tekrar düştüm ve bu sefer dudak dudağaydık herkez bize bakıyordu tekrar toparlanıp ayağa kalkabilmiştim ;
+İnsan biraz önüne bakar öküzmüsün sen yaa
-B-ben çok özür dilerim
+Neyse acelem var
Tamam kabul ediyorum çocuk tatlıydı ama insan biraz önüne bakar hızlıca hastaneden çıktım istemsizce arkama baktım diğer yöne giden çocuk arkamdan geliyordu içimden sanırım bir işi var diye geçirip otopark çıkışına doğru ilerledim ve arabaya bindim Seline anlattıktan sonra yola yola çıktık evin kapısından girerken tekrar o çocuğu gördüm yine aldırmadan içeri girip kapıyı kapattım. Yağmur evine benim içinde bir oda yaptırmıştı o kadar yakındık biz evden gönderilen eşyalarımı o odaya yerleştirdim yerleştirirken zorlandım, normalde burda kalıyordum ama ailem vardı o zaman istediğim zaman babama sarılıp göğüsünde uyuyabiliyordum, istediğim zaman abile şakalaşıp gülebiliyordum, ağlayabiliyordum istediğim zaman annemle dertleşebiliyordum, arkadaş kardeş olabiliyorduk beraber ama bu farklıydı hepsi silmişti beni. Bunları düşünürken gözümden akan yaşlara da engel olamıyordum oldum yere çöktüm duvara yasladım kendimi şu an yaptığım daha da acı veriyordu ve bundan sonra daha da acı verecekti, ama karnımdaki benim bir parçamdı yapamazdım kıyamazdım ben ona, sevdiğim adamdan ve benden bir parçaydı o nasıl yapabilirim. Hıçkırıklarım çoğalmaya sesim yükselmeye başlamıştı ağlarken, odaya Yağmur girdi beni kaldırıp sarıldı, ağlama demezdi bana çünkü ağlama deyince kimse ağlamayı bırakamazdı. pijamalarımı çıkartıp giymeme yardımcı oldu ve yatağa yatırdı beni saçımı okşuyordu ve bir an olsun sakinleştirecek cümleler kuruyordu.. uyumuştum
