"ေဟ့ေကာင္ .. ေရွးကုသိုလ္"
ဒီအသံ .. ဒါေနထြဋ္ေခါင္အသံ။ သူ ေသခ်ာေပါက္ေျပးရမယ့္အသံေပါ့။ ဇိုးေကာင္ကို သုံးရက္ေလာက္ေရွာင္ပုန္းနိုင္ခဲ့လို႔ သူ သက္သာေနေပမဲ့ ရွာထားတဲ့ျပႆနာက နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္ေတာ့ သူအမိမခံနိုင္။ ေရွးကုသိုလ္တစ္ေယာက္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ခပ္သုတ္သုတ္ေလၽွာက္ေတာ့၏။
"ေအာင္မာ! ဒီလိုေျပးလို႔ရရိုးလား"
လည္ဂုတ္ကေကာ္လံကို ဆြဲယူခံလိုက္ရတာမို႔ သူ႔ေျခေထာက္ေတြ ေျမႀကီးနဲ႔မလြတ္တလြတ္ ျဖစ္သြားသည္။ ေရွးကုသိုလ္က လူေကာင္ေသးသည္။ အသားလတ္လတ္၊ နားရြက္ကားကား၊ ႏွာေခါင္းက အနည္းငယ္ခၽြန္ခ်င္သည္။ မ်က္လ်ားရွည္ၿပီး ေမွးစင္းစင္းျဖစ္ေနတတ္သည့္မ်က္ဝန္းေတြက မ်က္ခုံးမထူးမပါးနဲ႔ေတာ့ လိုက္ဖက္မွုရွိသား။ အရပ္က ၅ေပ၈လက္မေလာက္ေတာ့ ေအးေဆးရွိေပမယ့္ ေနထြဋ္ေခါင္ကိုက အရပ္ရွည္ရွည္၊ လူေကာင္ထြားလြန္းတာမို႔ သူ႔လည္ဂုတ္ကို ဆြဲထားလိုက္နိုင္တာ။
"ဘာေျပာမလို႔လဲ ထြဋ္ေခါင္၊ ငါ့ကို လႊတ္ဦးေလ"
"မင္းကေျပာရမွာေလ။ ငါ့ကို ရည္းစားစကားေျပာထားတာ ေရွးကုသိုလ္ဆိုတဲ့မင္းေလ"
"အာ .. အဲ့ဒါက .."
"ေျပာ .. ေျပာ၊ ေရွးကုသိုလ္။ မင္းနာမည္တစ္ခါေခၚရတာလည္း လက္အုပ္ပဲထခ်ီရေတာ့မလို၊ ထိုင္ပဲရွိခိုးရေတာ့မလိုနဲ႔"
လည္ဂုတ္ကိုလႊတ္ၿပီး ေရွ႕ကဝင္လာတဲ့ထြဋ္ေခါင္က ေလး၊ ငါးရက္မျမင္ရလည္း ပုံမွန္အတိုင္း ၾကည့္ေကာင္းေနဆဲ။ လွုပ္ရွားလိုက္တိုင္း ခပ္ပုံ႔ပုံ႔ကေလးရွိေနတတ္တဲ့ ဆံပင္ေဘးခြဲကေလးရယ္၊ ပါးမို႔မို႔ အသားဝါဝါဝင္းရယ္နဲ႔ ၾကည္လဲ့လဲ့မ်က္လုံး၊ မ်က္ဖန္တို႔ေၾကာင့္ Major King ရထားတာလည္း ဘယ္လိုမွမဆန္းပါပဲ။ အဲ .. ေယာက်္ားခ်င္းစိတ္ဝင္စားမိေနတဲ့ ေရွးကုသိုလ္ကသာ ဆန္းသည္။
"ေျပာေလ.."
"အင္းပါ"
မထင္မွတ္ဘဲ ရည္းစားေျပာမိသလိုျဖစ္ခဲ့တဲ့ေန႔အား အာ႐ုံထဲျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။ ထိုေန႔က-
