C.A.T.H.Y.

2. Bölüm - Tüyler Ürpertici Kadın

Olağan gücümle koşmaya başladım. "Nereye gittiğini sanıyorsun!". Görevliyi kızdırdım sanırım. Bir süre sonra bacaklarım koşmayı reddetti. Yere yığıldım. Arkamdan gelen seslere bakacak olursak görevli bana yaklaşıyordu. Kolumdan tutup beni kaldırdı. Birden sol yanağım yanmaya başladı. Elmacık kemiğime yumruk atmıştı. Bu acı içime birden bir enerji getirdi. Tüm gücümle görevliyi ittirdim. Dengesini kaybedip yere düştü. Sinirlenmiş olmalıydı. Bakışları tenimi yakıyordu. Zaman kaybetmeden ona doğru koştum. O daha neye uğradığını anlamadan dizimi yüzüne geçirdim. Defalarca. Yüzü kandan gözükmüyordu. Bundan zevk almıştım. Eğilip belindeki anahtarları aldım ve gülerek ofise doğru yürümeye başladım.

****

Ofisin kapısına vardığımda kapı kapalıydı. Konuşmaları duymak için yaklaştım. İçeride 3 adam vardı. Ancak ne dediklerini anlayamıyordum. Biraz daha yaklaştım ancak o anda fark ettim ki kapı tam kapanmamıştı. İçeriye düştüğüm zaman konuşmalar kesildi ve gözler bana doğru döndü. Kalp atışlarımı tüm bedenimde hissediyordum. İri yarı bir adam bana doğru hışımla yürüdü. "Sen kimsin ve ne halt yediğini sanıyorsun!?". Ses tonu bile tüm tüylerimi diken diken etmişti. Yavaşça kafamı kaldırıp adamın yüzüne baktım. Alnından yanağına kadar uzanan derin bir yarası vardı. Kendimi toparlayıp cevap verdim. "Kapınızın önünden geçerken sesler duydum. İyi misiniz diye kontrol etmek istemiştim." Adam yalanımı yutmuş gibi gözüküyordu. Bakışlarım köşede sessizce oturan kadına kaydı. Bir yerden onu hatırlıyor gibiydim ama nereden.. Hafızamı kaybettiğim ve gözümü burada açtığım için hiçbir şey bilmiyordum. "Catherine Walters". Kadın buz gibi bakışlarını bana doğru kaydırdı. Catherine Walters mı.. Tanıdık bir isim..O kim acaba.. Kadın bir cevap bekliyormuş gibi yüzüme bakıyordu. Sanırım bu bendim..Benim adımdı.. Ben Catherine Walters'dım. " E-evet?". Kahretsin sesim titremişti. Bundan nefret ederdim. Beni zayıf gösterirdi. "Burada naptığını sanıyorsun. Niye hücrende değilsin?" İri yarı olan adam birden bağırdı. "O BİR DELİ Mİ!?". Tanrım..ne bağırıyorsun be adam! Oturan iki adam kalkıp üzerime doğru yürümeye başladı. Kollarımdan tutup beni kaldırdılar. Ne kadar çırpınsam da boşaydı. Yorulup karşı koymaktan vaz geçtim. Kapıma geldiğimizde kapıyı sertçe açıp beni içeri attılar. Canım yanıyordu ancak şu an bunu düşünemezdim. Neyse ki kapımın anahtarı hala bendeydi. Plan yapmaya başladım. Gece yarısı kurtulacaktım bu Tanrı'nın bile unuttuğu tımarhaneden.