Sonbahar ne zamandan beri kışı aşıp beni, tenimi donduruyordu bilmiyorum. Zaman kavramını yitirdim, ne zamandır "zaman"sız yaşıyorum kestirmek güç ama epey uzun "zaman" olmuştur muhtemelen.
İki gündür yıkamadığım için yağlanmış saçıma elimi attığımda tiksinmiyordum kıçı kırık bisikletimle yol alırken daha iyi bir bisiklet dilemiyordum, hiç dilemedim zaten. Tamir ederdim normalde, yitirdiğim o zaman içinde gönlüm tamir etmeyi istemedi. Vazgeçtim ya da yitirdim. İkisinin ayrımını yapamayacak bir kaosun ve zıt olarak boşluğun içindeyim. Kimsenin haberi yok-ama artık çürümeye yüz tutmuş rengini yitirmiş zavallı bisikletim benden haberdardır.
Ah, yitirmek demişken! Gördüm seni. Evet, yitirdiğim sadece zaman kavramı değildi; başka tutunacak dalı yokmuşçasına kızın eline sarılmış belirsizliğe kaçan sevgilim. Ben seni de yitirdim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
