Damon Albarn x Liam GallagherSunflower
Band : Blur , Oasis
By : @echogallagher_
"แกตัวร้อนจี๋เลยว่ะ เลียม"
ฝ่ามืออิงแนบเข้าตรงหน้าผาก ชายหนุ่มปัดมันออกพอรู้ว่าโดนพี่ชายของตัวเองทำแบบนั้น แล้วมันอดไม่ได้ที่จะต้องรู้สึกอายขึ้นมา เขาไม่ใช่เด็กตัวกะเปี๊ยกวัยห้าขวบที่ต้องมีคนมาคอยดูแล โดยเฉพาะกับโนลที่ได้ทีก็แทบจะหาขวานมาเจาะกระบาลเขาอยู่ทุกครั้ง
อุณหภูมิจากปรอทวัดไข้พุ่งสูงซะจนน่าหงุดหงิด เลียมไม่เคยป่วยหนักขนาดนี้มาก่อนในรอบหลายปี ครั้งสุดท้ายก็คงเป็นช่วงปาร์ตี้วันเกิดแอนดี้เมื่อตอนมัธยม เมาหนักไปหน่อยจนนอนซมไปเป็นอาทิตย์ แต่ตอนนี้...เขาเกลียดที่ตัวเองไม่มีแม้แต่แรงจะลุกขึ้นนั่ง ปวดร้าวไปทั้งกายราวกับเพิ่งโดนอะไรหนักๆ ทับ ทำได้แค่เพียงนอนพ่นลมหายใจร้อนระอุไปทั้งวันอย่างน่าเบื่อหน่าย
"ฉันเกลียดไอ้เดม่อน ทำไมนายถึงยังคุยกับหมอนั่นอยู่"
"ก็เขาเป็นเพื่อนฉัน ต่อให้แกจะเกลียดมันขนาดไหน นั่นก็เป็นปัญหาของแก ไม่ใช่ปัญหาของฉัน" พอได้ยินคนอายุเยอะกว่าตอบกลับมาแบบนั้น เขาก็นึกคำที่จะเถียงไม่ออก โนลพูดถูก มันเป็นปัญหาของเขาคนเดียว ทำไมถึงต้องลากคนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาร่วมด้วย
เลียมรู้สึกเหมือนตัวเองย้อนกลับไปตอนอายุสิบสี่ ช่วงที่โนลเอาแต่บ่นกรอกหูเขาทุกวัน เพราะชอบทำตัวเป็นภาระ เขาคันคอ นอนไอสำลักหน้าแดงก่ำอยู่บนเตียงไม้ที่มีผ้าปูสะเปะสะปะ โนลออกไปทำงานแล้วเมื่อสองชั่วโมงก่อน ทิ้งข้อความไว้ให้ว่าถ้ามีปัญหาก็โทรมายังที่ทำงานได้เลย
ถึงเขาสองคนจะทะเลาะตบตีกันอยู่บ่อยๆ แต่มันก็อดยอมรับไม่ได้ว่าไอ้พี่เวรนั่นก็พึ่งพาได้เหมือนกัน
เลียมลุกขึ้นนั่งด้วยสภาพที่สองแก้มแดงช้ำ ตัวร้อนจี๋สูสีกับแสงของดวงอาทิตย์ นอกจากอยู่ในช่วงหางานแล้ว ยังต้องมารับมือกับอาการเป็นไข้ที่อยู่ๆ ก็โผล่มาไม่ทันตั้งตัวอีก พระเจ้าก็พระเจ้าเถอะ ถ้าจะลงโทษเขาขนาดนี้ ก็ช่างหัวแม่ง
YOU ARE READING
[diam] sunflower (END)
Fanfiction'ตู้เกมเก่าๆ ล้าสมัยไม่มีใครเขาเล่นกันหรอก ก็เหมือนความทรงจำแย่ๆ ในอดีตที่นายไม่อยากนึกถึงมันนั่นแหละ ฉันพูดผิดตรงไหน'