ဟုိဘက္စာမ်က္နွာမွာ အခ်စ္ရွိခဲ့ဖူးသည္

~ ၄ ~

ညက႐ြာထားသည့္ မိုးေၾကာင့္ ကြန္ကရစ္လမ္းခ်ိဳင့္ေတြမွာ
ေရေတြတင္က်န္ေနၾကသည္။ ေရကို ဝဝလင္လင္ သုံးေဆာင္ထားၾကတာေၾကာင့္ သစ္ပင္ႀကီးငယ္မွန္သမွ် ဟာလည္း စိမ္းျမေရာင္တင္လ်က္။ ကိုယ္တို႔ရပ္ကြက္ကို ဒီတစ္ခုေတာ့ အေတာ္ေလး သေဘာက်မိသည္။ ဘယ္
အိမ္ၿခံဝန္းကိုၾကည့္ၾကည့္ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးေတာ့ တစ္ပင္ေလာက္ အနည္းဆုံးရွိတတ္စၿမဲ။

ရပ္ကြက္ကို ႏွစ္ပတ္ေလာက္ပတ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ထုံးစံအတိုင္းပင္ ေဟာဒီက ပဲျပဳတ္ပူပူေလးဆိုတာကို ၾကားရၿပီ။

"အန္တီ ထုံးစံအတိုင္းပဲ"

ပဲျပဳတ္သည္အန္တီေအးသည္လည္း ထုံးစံဆိုတာကို သေဘာေပါက္စြာပင္ စေတာ္ပဲျပဳတ္ပူပူေႏြးေႏြးေလးကို
စတီးခြက္ေလးနဲ႕ ခ်ိတ္တြယ္ၿပီး ေပးလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အိတ္ထဲကေန ငါးရာတန္တစ္႐ြက္ ထြက္သြားသည္။

ပဲျပဳတ္ထုတ္ကို အေပၚအားကစားဝတ္ေဘးအိတ္ထဲ ထိုးထည့္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ထုံးစံအတိုင္းပဲ လမ္းေထာင့္က ကုန္စုံဆိုင္ဟာ ေဈးခင္းဖို႔ တံခါးကို ဖြင့္လာၿပီ။ အင္း...
အရာအားလုံးဟာ သမရိုးက်နဲ႕ ပုံမွန္အတိုင္းပဲ။

ဒီလိုအေတြးနဲ႕ ေျဖးေျဖးေအးေအး လမ္းေလွ်ာက္လာေနတုန္း ကိုယ့္ရဲ႕ သမရိုးက်မနက္ခင္းဟာ ေဖာက္ခနဲက်ိဳးေက်သြားမယ့္ အေၾကာင္းေလး ေပၚလာသည္။ ဒါဟာ ေရွ႕က ဆရာမ သက္လုံးပုံေၾကာင့္ဆိုတာ အေထြအထူးေျပာစရာေတာ့ သိပ္လိုမည္မထင္။ မနက္ေဈးမွ ျပန္လာပုံရသည့္ ဆရာမသည္ အထုပ္ပလုံးမ်ားကို မနိုင္မနင္းသယ္ရင္း
ကာတြန္းကားထဲက အေႏွးေကာင္လို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕...

ကူသယ္ေပးရမလား ၊ မသယ္ေပးရဘူးလား ေဝခြဲမရစိတ္နဲ႕ ကိုယ္တိုင္လည္း ဆရာမနဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွေန၍
တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕...
လူေရွာင္တတ္ေပမယ့္ လူေၾကာက္တဲ့အထဲေတာ့မပါလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထင္ခဲ့မိတာ ခုေတာ့မွားၿပီထင္ပါသည္။ ဘာလို႔ဆို အထုပ္ကူသယ္ရမည္ထက္ ဆရာမအနားကို သြားရမည္ကို တြန႔္ဆုတ္ေနမိသည္ေလ။

ခက္ၿပီ။ ဆရာမအနား သြားရမွာေၾကာက္ေနသည့္ ကိုယ့္စိတ္ကိုနားမလည္။ အထုပ္ပလုံးေတြကို ကူမသယ္ေပးဘဲ ခပ္ျမန္ျမန္ေက်ာ္တက္သြားလို႔ကလည္း မေကာင္း။ အိမ္ျပန္ရမည့္ လမ္းေၾကာက ဒီတစ္လမ္းပဲ ရွိေနသည္။ ေကြ႕ပတ္မည္ဆိုလည္း အေနာက္ကိုျပန္လွည့္ကာ သြားေနရဦးမည္။ ဒီအတိုင္းေနာက္ကေန တေ႐ြ႕‌ေ႐ြ႕လိုက္ေနရင္လည္း ဆိုင္ဖြင့္အမီျပန္မေရာက္ရင္ ေငါက္ခံရဦးမည္။ မနက္ေစာေစာ အေမ့ဆီမွ ပူညံပူညံသံကို နားမဆင္လိုပါ။ မနက္ကို စိတ္ရႈပ္သြားၿပီးရင္ တစ္ေန႕ကုန္ စိတ္အဆင္မေျပျဖစ္တတ္ေသာ ကိုယ့္အက်င့္စရိုက္ကို ကိုယ္သာလွ်င္ သိ၏။